Vijf maanden in de Filippijnen!

Op het vliegveld van Kuala Lumpur, Maleisie.
Ongeveer een halve meter stond hij van mij vandaan. Een jaartje of vijftig gok ik. Hij droeg van die schoenen die blijkbaar in de mode zijn. Van die diaree kleurige puntschoenen. En dat moet dan goed staan onder een zwart of blauw pak. Gadverdamme. Als het nou een mooie uitvoering was geweest van dit deze walgelijke trend, was het nog tot daar aan toe geweest. Maar het was duidelijk, deze schoenen waren gekocht op het moment dat hij nette schoenen nodig had, maar net niet genoeg geld had om dat te kopen waar hij naar op zoek was. Het moment dat je zeg maar net de plank mis slaat. Dat het allemaal net niet klopt. Zo zagen zijn schoenen eruit. Nadat ik min of meer klaar was met het verafgrijzen van meneer's schoenen, ging mijn aandacht uit naar zijn billen. Niet omdat ik daar opgewonden van word. Ik bedoel, als ik op mannen was gevallen, was het in ieder geval niet op deze geweest. Mijn aandacht ging uit naar het achterwerk omdat de lieve man zijn broek zo hoog had opgetrokken dat je met een microscoop waarschijnlijk zijn bilhaar nog door zijn broek zou kunnen zien spatten. Gelijk ook het bewijs dat hij aan de voorkant niks had hangen, anders had hij er niet zo'n vervelende grijns op na gehouden. Zijn overhemd was tot daar aan toe. Zo'n ongestreken overhemd met hier en daar een vlek. Kan gebeuren. Totdat ik bij zijn gezicht aankwam. Ik stuitte op een snor die van links naar rechts respectievelijk van grijs, naar geel, naar grijs gekleurd was. Waarschijnlijk door overmatig roken. Smeerlap. Nog ongezond ook. En dan zijn haar. Van dat vettige bruin geverfde haar in een te ver naar onderen ingebonden staart. Ja ja ik hoor je denken. Pure jaloezie. Klopt. Laat me. En het ergste was nog dat hij een laptop met zich mee droeg. Wat is daar erg aan? Omdat het een Acer laptop was. Weer zo'n gevalletje 'ik wil er rijk uitzien, maar ben het niet'. Zelfs mijn bloedeigen moeder heeft laatst haar Acer de deur uitgedaan. Ik bedoel dat zegt wat.
Je begint je af te vragen, waarom al die haat naar de beste man? Omdat hij met zijn ongestreken overhemd tegen een beeldschoon jong Aziatisch meisje stond aangedrukt. Je weet wel, met zijn arm geforceerd strak om haar heen. Het meisje was een jaar of 19, prachtige ogen, prachtig haar en een prachtig figuur. Zo'n meisje waar elke jongen zijn nek door verrekt. En dat staat dan naast de zojuist omschreven 'bejaardenhuis sollicitant'. Ik verrekte geen spier. Totdat de beste man mij aankeek en weer die smerige grijns opzette. Met zo'n zelf ingenomen lachje op zijn gezicht, waar hij mij wilde zeggen: 'kijk mij eens in mijn pracht pak, met mijn pracht laptop en vooral met deze jonge dame'. Dat was de druppel. Helaas kon ik me zelf niet meer inhouden. Ik verkleinde de afstand tussen ons van een halve meter naar ongeveer 25 centimeter en begon heel langzaam en zachtjes te zingen. 'It's ALL about the money, money, money, she just needs your money, money, money'. Omdat ik de tekst verder niet wist, vervolgde ik het nummer fluitend. Ik herhaalde het minstends tien keer. Och och wat voelde dat goed zeg. De beste man wist niet hoe snel hij weer voorzich uit moest kijken. Hij pakte zo snel mogelijk zijn koffer, greep de schoonheid aan haar arm en liep de hal uit. Schitterend, wat een lol had ik.

Ongeveer vijf minuten na het hele gebeuren vroeg ik mezelf af waarom ik me zo ontzettend had staan ergeren aan deze situatie. Ik zie dit namelijk dagelijks. In de afgelopen vijf maanden heb ik minstens 500 van dit soort mannetjes voor me gehad. Nooit heeft het me echt gestoord. Dit keer wel. Waarom? Omdat hij zijn broek nog hoger had opgetrokken dan de gemiddelde man in de categorie 'ik ben oud en lelijk, maar heb geld dus haal mijn pedopas tevoorschijn'? Of omdat hij meer haar had dan ik? Nee, de enige reden was dat ik in de rij stond voor de paspoortcontrole op het vliegveld van Kuala Lumpur,Maleisie. Oftewel: ik was niet meer in mijn lievelingsland, De Filippijnen, het land waar ik de afgelopen vijf maanden een fantastische tijd heb gehad. Het land dat ik ontzettend hard ga missen. De realisatie van de werkelijkheid, dat was de reden dat deze man even het spijkerbed op moest. Mijn excuses.

Opnieuw reizen? En waarheen in godsnaam?!
Ik draag een nette zwarte broek, een wit overhemd (gestreken en zonder vlekken), ZWARTE schoenen en een grijsblauw gestreepte stropdas. Het zweet staat op mijn voorhoofd, omdat mijn baas vriendelijk doch dringend heeft verzocht om de stropdas tot aan het bovenste knoopje dicht te maken. Ik bevind me voor mijn computer. Aan mijn bureau. Het bureau waar ik de komende veertig jaar van mijn leven zal verpesten. Om 9 uur begin ik, om half 1 nuttig ik mijn lunch en om 1 minuut voor 5 verplaats ik mijzelf zo snel mogelijk naar mijn andere vaste plek, de stoel voor de televisie in de woonkamer van mij en mijn verloofde. Alle uitnodigingen voor de bruiloft zijn de deur al uit. Het huis is gekocht, beide blij met het afsluiten van een schuld van twee ton en nu is het zaak om zo snel mogelijk mijn zaadjes om te zetten in kleine levensloze nakomelingen. Daar heb ik overigens niet zoveel tijd voor, want de wekker gaat dagelijks om 6 uur 's ochtends. Ik bevind me namelijk drie uur per dag in de file op de A1. Je zou kunnen zeggen dat dat vaste plek nummer drie is voor de komende veertig jaar. Terwijl ik mij in de ochtendspits bevind, ter hoogte van Breukelen, belt mijn verloofde me op. Of ik even wil sms'en wat ik de komende 14 dagen wil eten en op welk tijdstip. Dan weet ze namelijk hoevaak ze mijn schoonouders kan uitnodigen, die eten namelijk alleen aardappel en durven niet in het donker te rijden.
Op dat moment schrik ik wakker. Badend in het zweet vind ik mijzelf in mijn studio'tje in Amsterdam Oud-West. Het was een droom. Nou ja, een nachtmerrie. En gelijk wist ik het, het was een teken! Ik moest weer gaan reizen! Zo ver mogelijk weg van het leven waar ik mezelf in deze nacht in bevond. Sommige mensen zullen denken dat ik het leven ontvlucht, maar ik reis juist zodat het leven mij niet kan ontvluchten (en ja deze uitspraak is gejat, wederom mijn excuses).

De dag daarna dook ik gelijk achter mijn computer (maar dan niet in een zwart pak, maar gewoon in mijn blauwe onderbroek met twee gaatjes) om uit te zoeken waar mijn reis dit keer heen moest gaan! Centraal Amerika? Op naar de Mexicaanse taco's, de meren van Guatemala, de rum van Nicaragua en de surfplanken van Costa Rica? Of toch maar weer naar Azie? Het continent waar ik me zo ontzettend thuis voel? Ik moet toegeven dat het me enkele maanden heeft gekost (ja maanden, dat lees je goed) om een beslissing te maken. Uiteindelijk koos ik ervoor om mijn nieuwe avontuur te beginnen op de plek waar mijn laatste avontuur geeindigd was, op de Filippijnen! En wat een avontuur werd het. Vijf maanden lang heb ik mogen genieten van al het prachtige wat het land te bieden heeft. Wat een mazzelaar ben ik!
Omdat ik vele verzoekjes heb gekregen en uit respect voor het land schrijf ik deze blog waarin ik jullie even meeneem in mijn gedachten en mijn avonturen van de afgelopen vijf maanden.

Dag haar
Iedereen heeft wel wat. De een heeft een puist op zijn linker bil, de ander heeft last van een bierbuik en iemand anders heeft een kleine piemel. En ja, ik heb weinig haar. Of ik dat jammer vind? Ja. Maar ja ik had ook de gene kunnen zijn met een van de hiervoor genoemde problemen. Vul zelf maar in welke van de drie het grootste probleem was geweest.
Stel je voor dat je levensloos bent en dat je postzegelverzamelaar bent. Stel je voor dat je je hele verzameling compleet hebt totdat er een brand ontstaat in je huis, precies in de kamer waar jij je verzameling hebt uitgestald. Je probeert de postzegels te redden, maar tevergeefs. Het enige dat overblijft zijn tien postzegels. Kan je je voorstellen hoe belangrijk deze tien postzegels voor je zijn? En hoe trots je op ze bent? Dat is ongeveer dezelfde relatie die ik had met mijn laatste paar honderd dappere strijders op de bovenkant van mijn schedel. Stuk voor stuk netjes van links naar rechts gekamd met een klein dotje gel.
Ongeveer drie maanden geleden bevond ik mij in Iloilo. Zo'n stad waar je verder niet dood gevonden wil worden. Levend ook niet trouwens. Ik vraag me af of het uit verveling was. Misschien ergerde ik me wel aan de wind die mijn honderd dappere strijders het leven zuur probeerde te maken. Waarom weet ik niet, maar ik besloot ineens om naar de kapper te gaan en mijn overgebleven haar kort te wieken. Aan de eerste de beste dame die ik tegenkwam vroeg ik waar ik een kapper kon vinden. De eerste rechts en dan de tweede links. Daar moest een kapper zijn. En ja, na vijf minuten lopen vond ik de kapperszaak. Een grote ruimte met twee ladyboys per vijf vierkante meter. Allemaal met een grote lach op het gezicht waardoor de snor van de voorste ladyboy omhoog krulde. 'Can you guys cut my hair?' vroeg ik enigzins aarzelend. 'Off course sir, sit down please'.
'What do you want?' vroeg de persoon aan me. 'I want it short, but not totally bold' antwoordde ik. 'Ah okay, so like my friend?'. Ze wees naar een man met een kort kapsel. Ik bestuurde de man even en besloot knikkend te bevestigen dat ik het ongeveer zo wilde.
Nog geen seconde later zag ik het scheerapparaat op grote vaart op de rechterkant van mijn hoofd afkomen. 'Waaaait, how short are you going to make it, because I don't want it totally bold!' riep ik. 'No I know, don't worry sir' was het antwoord. 'Okay, go for it, you are the professional'! En rats, daar ging het scheerapparaat over de zijkant van mijn schedel. Mijn mond viel open. Oh my god. Geen enkele haar had de kracht van het scheerapparaat overleeft. Een grote landingsbaan was het gevolg. Sprakeloos was ik. De kapster vroeg of er iets aan de hand was en ik zei niks meer. Ze vervolgde haar werk. Vijf minuten later was mijn hoofd zo kaal als een knikker en lagen al mijn honderd laatste dappere strijders levensloos op de grond. Stel je voor dat jij die postzegelverzamelaar bent. Dat je de laatste tien postzegels op een onbewond eiland hebt verstopt, zodat er niks mee kan gebeuren en dat je dan in de krant leest dat er een tsunami over het eiland is geraast. Zo voelde ik me op dat moment.

Roadtrippen op een party jeep
Ik bevind op mijn favoriete barkruk aan de bar van het guesthouse in Manilla wanneer ik een Filippijn op hoge toon en met een vreemd accent achter me hoor praten. Ik draai me om en zie een lange, spijkerdunne Deense jongen voor me staan met een wilde bos haar, grote ogen die iets te ver uit elkaar staan en een grote zorgenloze glimlach op zijn gezicht. 'He man, did you already see the video of my party jeep?' vraagt hij. Dit keer wel in het Engels. 'Party jeep, what are you talking about bro?' antwoordde ik. Nog geen tien seconde later zat ik te kijken naar een filmpje op zijn mobiel waarin ik een jeep zag met honderden lichtjes, een karaoke, een paar grote subwoovers en twee autostoelen op het dak. 'With this jeep I'm going to do a roadtrip through the country, you are welcome to join my friend!' zei hij met een nog grotere glimlach dan daarvoor.
Dit was zo'n moment dat er honderden gedachten door je heen schieten. 'Holy shit, roadtrippen met zo'n magisch ding door het land van mijn dromen? Dat aanbod kan ik niet laten schieten' was het eerste dat door me heen ging. Echter, gelijk besefde ik dat nog geen dag daarvoor mijn vliegticket naar Thailand had geboekt. Ik zou mijn grote vriend Endo gaan opzoeken in Bangkok en had daar uiteraard veel zin in. Maar, op een party jeep door de Filippijnen? Dat was een droom!
Wederom kostte het me een behoorlijke tijd om een beslissing te nemen. Uiteindelijk koos ik ervoor om weer in het diepe te springen en mijn vliegticket naar Thailand in de prullenbak te gooien. Dag 112 euro. Veel geld, maar wat een goede beslissing was dat.
Vier weken later (ja het kostte nogal wat tijd om het papierwerk van de jeep in orde te krijgen) ging ik met Sophus (de zojuist beschreven jongen) en zijn vriend Leo de weg op. De remmen deden het niet, de gordels konden niet vastgemaakt worden, er waren geen ramenwissers aanwezig, de motor viel elke minuut uit en het barrel rammelde aan alle kanten. Even begonnen er weer enkele zweetdruppeltjes in mijn nek te ontstaan. 'Hoe gaan we in godsnaam met dit barrel het hele land door'? 'Not a problem at all' antwoordde de Deense avonturier. Hij liet de auto nog eenmaal fixen en een uur later reden we op de snelweg tussen Manilla en Batangas (waar we de eerste carferry zouden pakken).
Uiteindelijk heb ik twee maanden mee gereisd op de party jeep! Wat een geweldige ervaring was dat! Ongelofelijk! In plaats van mijn gevreesde vaste plek aan mijn bureau, achter mijn computer, met mijn stropdas te ver dichtgeknoopt, had ik mijn vaste plek uiteindelijk in de stoel op het dak, zonder shirt en met een Red Horse biertje in mijn hand!

Wat maakt de Filippijnen zo'n geweldig land?
In de afgelopen drie jaar heb ik veel landen mogen bewonderen. Vaak krijg ik de vraag welk land mijn lievelingsland is. Sommige mensen zullen deze vraag beantwoorden op basis van de prachtige dingen die ze hebben gezien. In Thailand en Cambodja heb ik fantastische tempels gezien, in Vietnam heb ik mogen genieten van de mooie bergen, in Maleisie ben ik op prachtige eilandjes verbleven. Uiteindelijk geeft dit voor mij niet de doorslag. Reizen is voor mij mensen leren kennen. Lieve mensen, leuke mensen, gekke mensen, totaal doorgedraaide mensen, interessante mensen, inspirerende mensen en intrigerende mensen. In de Filippijnen heb ik met afstand de meeste lieve mensen leren kennen. Filippijnen zijn hele warme, gastvrije en gelukkige mensen. Ze begroeten je altijd met een grote glimlach, of ze nou op de straat leven of niet. Bovendien willen ze alles met je delen. Maar dan ook echt.
Je kent het wel in Nederland. Je hebt je de hele dag uit je naat gewerkt. De hele dag keek je al uit naar die zak hot wings van de KFC waarmee je jezelf zou gaan belonen. Uiteindelijk koop je de zak en kom je vier vrienden tegen. Je probeert ze nog te ontwijken, maar je bent al te laat. Je stelt ze de onoverkomelijke vraag of ze ook een kippetje willen. 'Oh lekker man, wat aardig van je' zeggen ze alle vier in koor. Met grote ogen kijk je naar de vier sappige kippenvleugeltjes die voor je neus uit je bakje worden gevist. Binnen een minuut is de maaltijd waar je de hele dag al naar had uitgekeken gehalveerd en heb je er nog maar zes over. Je graait zo snel mogelijk een kippetje uit de doos en probeert je vrienden te onvluchten om te voorkomen dat ook de andere helft in hun maag beland.
In de Filippijnen menen mensen het oprecht wanneer ze hun eten met je willen delen. Op het moment dat ze uren hebben staan koken, vragen ze je of je mee wilt eten. 'Nee' wordt absoluut niet getolereerd. In plaats van een zuur gezicht gemaskerd door een neppe glimlach zie ik een grote glimlach op het gezicht van de Filippijnse kookkunstenaar. Een oprechte blijheid straalt uit de ogen van de persoon naast me. Fantastisch! Wat een warme mensen! Daar kan ik ieder geval nog wat van leren! Zes kippenvleugeltjes is namelijk meer dan een gemiddeld gezin in De Filippijnen te eten heeft. Wederom een goede les.

Werken in Australie, een nieuw avontuur!
'I don't know where I'm going, but I'm on my way'. Een fantastische uitspraak die ik een tijdje geleden ben tegengekomen. Ik had mijn gevoel niet beter kunnen omschrijven. Ik ga naar Australie. Waarom? Geen idee eigenlijk. Grofweg omdat ik er heel veel goede verhalen over gehoord heb en omdat ik tijdens mijn reis in De Filippijnen een paar hele toffe gasten heb leren kennen die toevallig allemaal in Perth woonden. Waarom ik gekozen heb voor Perth? Ook geen idee. Waarschijnlijk omdat die gasten daar wonen en omdat ik er goede verhalen over gehoord heb. Ik ben iemand die de wind probeert de volgen. Als de wind mij leidt naar Perth, dan ga ik naar Perth.
Morgenochtend vertrekt mijn vliegtuig. 01:50 Nederlandse tijd. Ik moet zeggen dat het heel vreemd voelt. Ineens ben ik weg uit de Filippijnen en vlieg ik naar de andere kant van de evenaar. Daar waar ik kerst en oud en nieuw ga vieren in de hitte en daar waar ik hopelijk weer veel inspirerende mensen ga leren kennen!
Gelukkig heb ik al een baantje gevonden. Vanaf volgende week ben ik de wereld weer aan het redden. Ik ga namelijk wederom aan het werk als werver! Waarom? Geen idee. Waarschijnlijk omdat ik dat inmiddels wel kan en omdat ik zo'n ontzettende wereldverbeteraar (not) ben. Ik begin met het werk in Perth en kan later (als ik wil) al wervend gaan roadtrippen door heel Australie. Dat klinkt uiteraard als een zeer goed idee!
Wanneer ik weer terug ben in Nederland? Geen idee, in ieder geval na de jaarwisseling gok ik!
Ik houd jullie op de hoogte!

Ik hoop dat jullie het leuk vonden om mijn blog te lezen en als je eraan denkt om ooit naar De Filippijnen te gaan, doen! Of nee, ga maar niet.. dan blijft het tenminste zo magisch als het nu nog is..

Dikke kus,
Casimir