Van het prachtige Indonesie naar.. Kuala Lumpur!
Door: Casimir
Blijf op de hoogte en volg Casimir
12 Mei 2012 | Maleisië, Kuala Lumpur
Yes!! Man, man wat ben ik blij. Mijn vorige blog stond bol van de superlatieven. Dit was mooi, dat was leuk, het andere was fantastisch en weer iets anders was ronduit adembenemend. Vrij saai als je het zo bekijkt. Gelukkig hebben de eerste twee dagen in Kuala Lumpur (de enorme hoofdstad van Maleisie) mij ruimschoots genoeg stof gegeven om weer eens flink te kunnen zeiken op alles en niets! Yes!
Wat gaat er door je hoofd tijdens de eerste twee dagen in weer een wereldstad?
Ik kan heel kort zijn over Indonesie. Ik ben er een maand geweest en heb er maar een woord voor: 'fantastisch'! De stranden waren prachtig, de zee was onnatuurlijk blauw, het eten was onwijs lekker, de feestjes waren allesbehalve saai en de mensen waren ontzettend lief, behulpzaam en vrolijk. Nu weet ik ook wel dat het als land zijnde erg moeilijk is om na Indonesie in de rij te staan, maar Maleisie, met haar wereldstad Kuala Lumpur, sloeg werkelijk waar alles.
Om precies 06:00 uur in de ochtend steeg mijn vliegtuig op en verliet ik het mooie Indonesie. Je kan je voorstellen dat ik enigzins rozig in het vliegtuig zat. 'Wat een toffe tijd was dat' bedacht ik me zittend naast de eerste Chinees van die dag. Al snel begon ik mij te ergeren. Goede kans dat het lag aan de wekker die om 03:30 mij het bed uitgetrommeld had, maar dat terzijde. De vrouw, die duidelijk uit China kwam, zat op een stoel bij het raam en ik zat er naast. Eerlijk gezegd baalde ik een beetje dat ik niet bij hem raam zat, want als het aan mij ligt kijk ik de gehele vlucht naar buiten. Dit keer kon dat niet en ik ben inmiddels een volwassen vent dus ik legde me er uiteraard bij neer. Waren het niet dat deze jongedame (ik gok maatje 52, haarvetpercentage 86% en kleren geleend van het leger des heils) geen enkele blik uit het raam heeft gedaan. Ze keek niet naar links, keek niet naar rechts, keek zelfs niet naar voren, want mevrouw had drie uur lang haar ogen dicht. Nu is ook dat nog geen probleem. Ik bedoel wie ben ik om haar van haar zo te zien broodnodige slaap te onthouden. Nadat ik ongeveer een kwartier naast haar had gezeten kwam de eerste walm vrij. 'Woow wat is dat voor geur?' vroeg ik me af. Ik keek naar rechts of ik eten kon vinden dat wel eens de bron kon zijn van de muffe lucht. Niks te zien. Totdat ik mijn hoofd een kwartslag naar links draaide. Als een nek kan vastschieten door zure geuren, dan was mijn nek in dit geval sowieso het slachtoffer geworden. Man, man, man ik weet niet wat deze Chinese dame gegeten had, haar maag reageerde er in ieder geval niet al te best op. Was het nu een eenmalige wind geweest die onder haar rokje vandaan kwam, oke vooruit, maar nee hoor drie uur lang heb ik kunnen genieten van de culinaire combinatie van Nasi Goreng, gebakken ei en kipsate. Daar zit je dan in het vliegtuig. Je had al een lichtelijk vooroordeel opgebouwd over Chinezen toen je de massa's voorbij zag komen bij Angkor Wat, het vooroordeel werd er niet minder door.
Drie uur later stormde ik het vliegtuig uit en snoof ik de frisse geur op van het nieuwe land waar ik was aangekomen, Maleisie. Maleisie, het land waar ik uitsluitend goede verhalen over heb gehoord, het laatste land van mijn reis, het land wat de kers op de slagroom moet worden. Laat ik allereerst zeggen, ik geloof er nog steeds in dat het die kers kan worden, echter de eerste dag in Kuala Lumpur was denk ik even een verhaal apart.
Sinds Indonesie was ik er weer volop van overtuigd dat er heel veel aardige mensen rondlopen op de wereld die je zonder moeite even een handje willen helpen. Bovendien kwam ik er in Indonesie achter dat niet alle Aziaten een IQ nog lager dan hun schoenmaat hebben. In Indonesie konden ze vrij goed Engels en namen ze de tijd om met je mee te denken. Met volle moed liep ik vrolijk naar het loket toe en zei: 'Hello boss, I want to have a visa!'. 'Passport', werd er geantwoord. Hmm deze zal wel last hebben van een ochtendhumor, dacht ik toen nog. 'Where can I find the bus to Kuala Lumpur' was mijn vraag aan de eerstvolgende persoon. Dit keer bleef het bij een hoofdschuddend gebaar wat waarschijnlijk 'weet ik veel westers tuig' betekende. Aangekomen bij de bus vroeg ik de buschauffeur mij te waarschuwen wanneer we in China Town waren. Een uur later schreeuwde de chauffeur 'CHINAAAAATOOOOOWN' wat waarschijnlijk het seintje voor mij betekende.
Op het moment dat ik de bus uitstapte keek ik mijn ogen uit. 'Waar zijn de Maleisiers?' vroeg ik mezelf af. Een grote hoeveelheid Chinezen en Indiers liepen kriskras door elkaar heen. 'Ik ben toch in Zuidoost Azie?'. Voor het eerst sinds dat ik uit Europa was vertrokken, werd ik weer geconfronteerd met een grote lading mensen met een overgewicht. Laat ik specifieker zijn: een enorme hoeveelheid aan fatsige Chinezen. Ken je die mensen? Mensen die op een bepaalde leeftijd wat dikker worden, die vervolgens een bril in hun gezicht plaatsen, nerd worden genoemd en die vervolgens hun eigen imago als 'verpest' omschrijven en er nog maar een paar taarten en ijsjes tegenaan gooien. Die mensen liepen in grote hoeveelheden om mij heen.
Uiteraard ben ik niet een persoon die gelijk negatief denkt over iemand. Als iemand moddervet is en een lelijk brilletje op heeft wil dat nog niet beteken dat hij of zij geen goed hart heeft. Ik liep naar de eerstvolgende persoon toe en vroeg 'Hi mate, do you know where I can find some cheap hotels?'. De persoon bekeek mij van top tot teen met een vieze blik en haalde zijn schouders op.
Mijn conclusie op dit moment was: 'de mensen hier zijn net iets te dik, niet moeders mooiste en ze zijn ook niet echt aardig'. Toch moest ik die dag achterhalen wat de internationale telefooncode van Maleisie was en liep ik een telefoonzaak binnen. 'Hi my friend, what is the international Malaysian telephonecode?'. Een schaapachtige blik was het resultaat. Ik herhaalde mijn vraag. 'International telephonecode? I don't know sorry', was het antwoord. Drie winkels en vier personen op straat later wist ik pas wat de code was en stond ik mijn hoofd ondertussen lichtelijk geirriteerd te schudden. 'Hoe is het mogelijk dat je je eigen internationale code niet weet? Elke soepjurk in Nederland weet toch ook dat het bij ons +31 is???!', werd ik saggerijniger. Helaas was dit niet het enige: de dame achter het bioscooploket wist niet wat het verschil was tussen 2D en 3D films en de dame van de receptie van mijn hotel had nog nooit gehoord van de Perhantian Islands, misschien wel het bekendste plekje van heel Maleisie. 'Ja sorry meneer, ik kom uit een ander deel van Maleisie was zogenaamd het verzachtende excuus'.
Als klap op de vuurpijl werd mij in het restaurant verteld dat ik niet mijn eigen water mocht drinken, ondanks dat ik een grote hoeveelheid geld aan eten had uitgegeven. Dit had ik nog nooit meegemaakt in Azie en daarom ging ik uit protest elke vijf minuten met mijn fles water naar buiten om demonstratief een slok water te nemen om vervolgens weer te gaan zitten.
Een halve dag later was ik een beetje bijgekomen van mijn eerste paar uur in Kuala Lumpur en kon ik er eigenlijk wel om lachen. 'Jeetje wat was ik saggerijnig vandaag zeg', bedacht ik bij mezelf. Natuurlijk waren er ook best een aantal lieve mensen die ik was tegengekomen en natuurlijk werd ik door de meeste wel geholpen, het waren alleen die paar mensen die mijn humor wisten te beinvloeden. Eerlijk gezegd zat ik heerlijk ontspannen en met een goed gevoel in het Indische restaurant. De negatieve gedachten waren weg en ik werd vriendelijk bediend door een Indische jongeman.
Nu moet je je voorstellen dat je na zo'n dag in het restaurant zit, dat je alle vervelende gedachten uit je hoofd hebt weten te krijgen en dat je dan vervolgens een hap neemt van je curry, je met volle kracht op een steentje in je eten bijt en dat je spalkje van je beugel op dat moment.... 'krak' zegt! Vul zelf maar in hoe ik mij drie seconde daarna wederom voelde: precies, verrot.
Chillen en feesten op de prachtige Gili Eilanden!
Sorry voor de inleiding, maar ik vind het belangrijk om alle kanten van het reizen te laten zien en bovendien moest ik het even kwijt. Na deze inleiding is het weer tijd voor een lofrede, of te wel tijd voor een stukje Gili Eilanden!
De Gili Eilanden liggen tussen Bali en Lombok. Het bestaat uit drie kleine eilandjes waarvan Gili Trawangan het grootste is en bekend staat om haar toffe feestjes. Mark, Inge en ik (waar ik mee samenreisde) besloten dan ook om af te reizen naar Gili Trawangan. Van enkele Candese meisjes hadden we die dag daarvoor gehoord dat we absoluut naar het bungalowparkje 'Woodstock' moesten gaan. Het zou goedkoop zijn en een paradijsje op aarde. Als ik iets geleerd heb van mijn reis, is het dat je tips nooit in de wind moet slaan en dus liepen we in een rechte lijn naar het ons geadviseerde bungalowparkje. 'Wauw, wauw en nog eens wauw' is het enige wat ik kan zeggen over 'Woodstock'. Een heel schattig, afgelegen bungalowparkje dat gerunned wordt door een hele vriendelijke Balinese man en een Duitse vrouw. Hippies zou je ze kunnen noemen. Alles in het resort is milieubewust, de staf is ongelofelijk vriendelijk, met wiet en champignonnetjes wordt je doodgegooid en het ontbijt lijkt wel gemaakt voor de koningin. Mark, Inge en ik deelden een huisje met twee verdiepingkjes. Zij hadden de bovenverdieping en ik de benedenverdieping. In het begin was ik een beetje bang voor nachtelijk geluidsoverlast (je weet wel), maar goed als je al negen jaar samen bent schijnt dat dus wel mee te vallen. In ieder geval in Arnhem wel.
Dagenlang hebben we heerlijk liggen bakken op het strand, fantastisch gegeten in de restaurants en te gekke avonden meegemaakt in de barretjes aan het strand. Na een week Gili is het dan ook even slikken als je de boot weer opstapt richting Bali, al is het alleen al omdat die boottocht zes uur duurt.
Ajax volgen op Bali samen met een Vitesse-supporter.
Daar zat ik dan. Links naast mij stond een grote Bintang (het lokale bier van Indonesie), voor mij een computer met een vrij trage internetverbinding en rechts van mij zat Mark, een rasechte Vitesse-supporter. Ajax speelde op dat moment tegen FC Twente. Een club uit het verre oosten van Nederland die dankzij scheidsrechterlijke blunders wel eens mee lijkt te doen in de top van Nederland. Als Ajax zou winnen, en de club uit het zuiden van mijn geboortestad zou gelijkspelen, dan waren de Amsterdammers kampioen. Dat mocht ik uiteraard niet missen. In eerste instantie vroegen we of er ergens op het eiland een televisie was waarop ze de wedstrijd uitzonden. Uiteraard was dat niet het geval en dus liepen Mark en ik naar een internetcafe. Mark herinnerde mij eraan dat je een belangrijke voetbalwedstrijd niet kunt volgen zonder een biertje en dus liepen we een supermarkt binnen. Even later zaten we met het biertje achter onze computer hopend dat we de wedstrijd live konden volgen. Wat ik al dacht. De verbinding was te slecht. De enige mogelijkheid die nog over was, was het luisteren naar de site van Radio NOS Langs De Lijn. Tot mijn grote verdriet werkte dat alleen op de computer van Mark en dus deed Mark mij verslag van de mogelijke kampioenswedstrijd van mijn Amsterdamse liefde. Daar zit je dan. Midden in Indonesie, achter een computer die niet werkt, met een biertje in de hand te luisteren naar een rasechte Vitesse-supporter die via zijn koptelefoon verslag doet van de wedstrijd van de club waarvan jij supporter bent. Je had er bij moeten zijn, maar man man wat was dat achteraf gezien een gekke situatie! Voor degenen die het nog niet weten: Ajax is niet die wedstrijd, maar de wedstrijd daarna kampioen van Nederland geworden. Felicitaties worden met open armen ontvangen.
Nog twee weken over van een geweldige reis!
Zoals jullie weten komt er 30 mei een einde aan mijn reis. Ik heb ontzettend veel leuke dingen, vreemde dingen en shockerende dingen meegemaakt. In een reis van vier maanden maak je meer mee dan in twee jaar in Nederland. Daar ben ik nu al van overtuigd. In mijn laatste twee weken ga ik niets anders doen dan heerlijk relaxen en ontspannen op de laatste twee eilandjes. Over een paar uur vertrek ik naar de Perhantian Islands (volgens de verhalen een waar paradijsje). Daar blijf ik gok ik een week en ik verkas vervolgens naar een ander plaatje van een eiland, de Tioman Islands. Uiteindelijk pak ik de bus terug naar het altijd leuke Kuala Lumpur waar vandaan mijn vliegtuig zal vertrekken.
Voor nu, geniet van het leven, want dat doe ik ook, en ik zie jullie weer over 2,5 week!
Dikke kus vanuit Kuala Lumpur!
X Caas
Wat gaat er door je hoofd tijdens de eerste twee dagen in weer een wereldstad?
Ik kan heel kort zijn over Indonesie. Ik ben er een maand geweest en heb er maar een woord voor: 'fantastisch'! De stranden waren prachtig, de zee was onnatuurlijk blauw, het eten was onwijs lekker, de feestjes waren allesbehalve saai en de mensen waren ontzettend lief, behulpzaam en vrolijk. Nu weet ik ook wel dat het als land zijnde erg moeilijk is om na Indonesie in de rij te staan, maar Maleisie, met haar wereldstad Kuala Lumpur, sloeg werkelijk waar alles.
Om precies 06:00 uur in de ochtend steeg mijn vliegtuig op en verliet ik het mooie Indonesie. Je kan je voorstellen dat ik enigzins rozig in het vliegtuig zat. 'Wat een toffe tijd was dat' bedacht ik me zittend naast de eerste Chinees van die dag. Al snel begon ik mij te ergeren. Goede kans dat het lag aan de wekker die om 03:30 mij het bed uitgetrommeld had, maar dat terzijde. De vrouw, die duidelijk uit China kwam, zat op een stoel bij het raam en ik zat er naast. Eerlijk gezegd baalde ik een beetje dat ik niet bij hem raam zat, want als het aan mij ligt kijk ik de gehele vlucht naar buiten. Dit keer kon dat niet en ik ben inmiddels een volwassen vent dus ik legde me er uiteraard bij neer. Waren het niet dat deze jongedame (ik gok maatje 52, haarvetpercentage 86% en kleren geleend van het leger des heils) geen enkele blik uit het raam heeft gedaan. Ze keek niet naar links, keek niet naar rechts, keek zelfs niet naar voren, want mevrouw had drie uur lang haar ogen dicht. Nu is ook dat nog geen probleem. Ik bedoel wie ben ik om haar van haar zo te zien broodnodige slaap te onthouden. Nadat ik ongeveer een kwartier naast haar had gezeten kwam de eerste walm vrij. 'Woow wat is dat voor geur?' vroeg ik me af. Ik keek naar rechts of ik eten kon vinden dat wel eens de bron kon zijn van de muffe lucht. Niks te zien. Totdat ik mijn hoofd een kwartslag naar links draaide. Als een nek kan vastschieten door zure geuren, dan was mijn nek in dit geval sowieso het slachtoffer geworden. Man, man, man ik weet niet wat deze Chinese dame gegeten had, haar maag reageerde er in ieder geval niet al te best op. Was het nu een eenmalige wind geweest die onder haar rokje vandaan kwam, oke vooruit, maar nee hoor drie uur lang heb ik kunnen genieten van de culinaire combinatie van Nasi Goreng, gebakken ei en kipsate. Daar zit je dan in het vliegtuig. Je had al een lichtelijk vooroordeel opgebouwd over Chinezen toen je de massa's voorbij zag komen bij Angkor Wat, het vooroordeel werd er niet minder door.
Drie uur later stormde ik het vliegtuig uit en snoof ik de frisse geur op van het nieuwe land waar ik was aangekomen, Maleisie. Maleisie, het land waar ik uitsluitend goede verhalen over heb gehoord, het laatste land van mijn reis, het land wat de kers op de slagroom moet worden. Laat ik allereerst zeggen, ik geloof er nog steeds in dat het die kers kan worden, echter de eerste dag in Kuala Lumpur was denk ik even een verhaal apart.
Sinds Indonesie was ik er weer volop van overtuigd dat er heel veel aardige mensen rondlopen op de wereld die je zonder moeite even een handje willen helpen. Bovendien kwam ik er in Indonesie achter dat niet alle Aziaten een IQ nog lager dan hun schoenmaat hebben. In Indonesie konden ze vrij goed Engels en namen ze de tijd om met je mee te denken. Met volle moed liep ik vrolijk naar het loket toe en zei: 'Hello boss, I want to have a visa!'. 'Passport', werd er geantwoord. Hmm deze zal wel last hebben van een ochtendhumor, dacht ik toen nog. 'Where can I find the bus to Kuala Lumpur' was mijn vraag aan de eerstvolgende persoon. Dit keer bleef het bij een hoofdschuddend gebaar wat waarschijnlijk 'weet ik veel westers tuig' betekende. Aangekomen bij de bus vroeg ik de buschauffeur mij te waarschuwen wanneer we in China Town waren. Een uur later schreeuwde de chauffeur 'CHINAAAAATOOOOOWN' wat waarschijnlijk het seintje voor mij betekende.
Op het moment dat ik de bus uitstapte keek ik mijn ogen uit. 'Waar zijn de Maleisiers?' vroeg ik mezelf af. Een grote hoeveelheid Chinezen en Indiers liepen kriskras door elkaar heen. 'Ik ben toch in Zuidoost Azie?'. Voor het eerst sinds dat ik uit Europa was vertrokken, werd ik weer geconfronteerd met een grote lading mensen met een overgewicht. Laat ik specifieker zijn: een enorme hoeveelheid aan fatsige Chinezen. Ken je die mensen? Mensen die op een bepaalde leeftijd wat dikker worden, die vervolgens een bril in hun gezicht plaatsen, nerd worden genoemd en die vervolgens hun eigen imago als 'verpest' omschrijven en er nog maar een paar taarten en ijsjes tegenaan gooien. Die mensen liepen in grote hoeveelheden om mij heen.
Uiteraard ben ik niet een persoon die gelijk negatief denkt over iemand. Als iemand moddervet is en een lelijk brilletje op heeft wil dat nog niet beteken dat hij of zij geen goed hart heeft. Ik liep naar de eerstvolgende persoon toe en vroeg 'Hi mate, do you know where I can find some cheap hotels?'. De persoon bekeek mij van top tot teen met een vieze blik en haalde zijn schouders op.
Mijn conclusie op dit moment was: 'de mensen hier zijn net iets te dik, niet moeders mooiste en ze zijn ook niet echt aardig'. Toch moest ik die dag achterhalen wat de internationale telefooncode van Maleisie was en liep ik een telefoonzaak binnen. 'Hi my friend, what is the international Malaysian telephonecode?'. Een schaapachtige blik was het resultaat. Ik herhaalde mijn vraag. 'International telephonecode? I don't know sorry', was het antwoord. Drie winkels en vier personen op straat later wist ik pas wat de code was en stond ik mijn hoofd ondertussen lichtelijk geirriteerd te schudden. 'Hoe is het mogelijk dat je je eigen internationale code niet weet? Elke soepjurk in Nederland weet toch ook dat het bij ons +31 is???!', werd ik saggerijniger. Helaas was dit niet het enige: de dame achter het bioscooploket wist niet wat het verschil was tussen 2D en 3D films en de dame van de receptie van mijn hotel had nog nooit gehoord van de Perhantian Islands, misschien wel het bekendste plekje van heel Maleisie. 'Ja sorry meneer, ik kom uit een ander deel van Maleisie was zogenaamd het verzachtende excuus'.
Als klap op de vuurpijl werd mij in het restaurant verteld dat ik niet mijn eigen water mocht drinken, ondanks dat ik een grote hoeveelheid geld aan eten had uitgegeven. Dit had ik nog nooit meegemaakt in Azie en daarom ging ik uit protest elke vijf minuten met mijn fles water naar buiten om demonstratief een slok water te nemen om vervolgens weer te gaan zitten.
Een halve dag later was ik een beetje bijgekomen van mijn eerste paar uur in Kuala Lumpur en kon ik er eigenlijk wel om lachen. 'Jeetje wat was ik saggerijnig vandaag zeg', bedacht ik bij mezelf. Natuurlijk waren er ook best een aantal lieve mensen die ik was tegengekomen en natuurlijk werd ik door de meeste wel geholpen, het waren alleen die paar mensen die mijn humor wisten te beinvloeden. Eerlijk gezegd zat ik heerlijk ontspannen en met een goed gevoel in het Indische restaurant. De negatieve gedachten waren weg en ik werd vriendelijk bediend door een Indische jongeman.
Nu moet je je voorstellen dat je na zo'n dag in het restaurant zit, dat je alle vervelende gedachten uit je hoofd hebt weten te krijgen en dat je dan vervolgens een hap neemt van je curry, je met volle kracht op een steentje in je eten bijt en dat je spalkje van je beugel op dat moment.... 'krak' zegt! Vul zelf maar in hoe ik mij drie seconde daarna wederom voelde: precies, verrot.
Chillen en feesten op de prachtige Gili Eilanden!
Sorry voor de inleiding, maar ik vind het belangrijk om alle kanten van het reizen te laten zien en bovendien moest ik het even kwijt. Na deze inleiding is het weer tijd voor een lofrede, of te wel tijd voor een stukje Gili Eilanden!
De Gili Eilanden liggen tussen Bali en Lombok. Het bestaat uit drie kleine eilandjes waarvan Gili Trawangan het grootste is en bekend staat om haar toffe feestjes. Mark, Inge en ik (waar ik mee samenreisde) besloten dan ook om af te reizen naar Gili Trawangan. Van enkele Candese meisjes hadden we die dag daarvoor gehoord dat we absoluut naar het bungalowparkje 'Woodstock' moesten gaan. Het zou goedkoop zijn en een paradijsje op aarde. Als ik iets geleerd heb van mijn reis, is het dat je tips nooit in de wind moet slaan en dus liepen we in een rechte lijn naar het ons geadviseerde bungalowparkje. 'Wauw, wauw en nog eens wauw' is het enige wat ik kan zeggen over 'Woodstock'. Een heel schattig, afgelegen bungalowparkje dat gerunned wordt door een hele vriendelijke Balinese man en een Duitse vrouw. Hippies zou je ze kunnen noemen. Alles in het resort is milieubewust, de staf is ongelofelijk vriendelijk, met wiet en champignonnetjes wordt je doodgegooid en het ontbijt lijkt wel gemaakt voor de koningin. Mark, Inge en ik deelden een huisje met twee verdiepingkjes. Zij hadden de bovenverdieping en ik de benedenverdieping. In het begin was ik een beetje bang voor nachtelijk geluidsoverlast (je weet wel), maar goed als je al negen jaar samen bent schijnt dat dus wel mee te vallen. In ieder geval in Arnhem wel.
Dagenlang hebben we heerlijk liggen bakken op het strand, fantastisch gegeten in de restaurants en te gekke avonden meegemaakt in de barretjes aan het strand. Na een week Gili is het dan ook even slikken als je de boot weer opstapt richting Bali, al is het alleen al omdat die boottocht zes uur duurt.
Ajax volgen op Bali samen met een Vitesse-supporter.
Daar zat ik dan. Links naast mij stond een grote Bintang (het lokale bier van Indonesie), voor mij een computer met een vrij trage internetverbinding en rechts van mij zat Mark, een rasechte Vitesse-supporter. Ajax speelde op dat moment tegen FC Twente. Een club uit het verre oosten van Nederland die dankzij scheidsrechterlijke blunders wel eens mee lijkt te doen in de top van Nederland. Als Ajax zou winnen, en de club uit het zuiden van mijn geboortestad zou gelijkspelen, dan waren de Amsterdammers kampioen. Dat mocht ik uiteraard niet missen. In eerste instantie vroegen we of er ergens op het eiland een televisie was waarop ze de wedstrijd uitzonden. Uiteraard was dat niet het geval en dus liepen Mark en ik naar een internetcafe. Mark herinnerde mij eraan dat je een belangrijke voetbalwedstrijd niet kunt volgen zonder een biertje en dus liepen we een supermarkt binnen. Even later zaten we met het biertje achter onze computer hopend dat we de wedstrijd live konden volgen. Wat ik al dacht. De verbinding was te slecht. De enige mogelijkheid die nog over was, was het luisteren naar de site van Radio NOS Langs De Lijn. Tot mijn grote verdriet werkte dat alleen op de computer van Mark en dus deed Mark mij verslag van de mogelijke kampioenswedstrijd van mijn Amsterdamse liefde. Daar zit je dan. Midden in Indonesie, achter een computer die niet werkt, met een biertje in de hand te luisteren naar een rasechte Vitesse-supporter die via zijn koptelefoon verslag doet van de wedstrijd van de club waarvan jij supporter bent. Je had er bij moeten zijn, maar man man wat was dat achteraf gezien een gekke situatie! Voor degenen die het nog niet weten: Ajax is niet die wedstrijd, maar de wedstrijd daarna kampioen van Nederland geworden. Felicitaties worden met open armen ontvangen.
Nog twee weken over van een geweldige reis!
Zoals jullie weten komt er 30 mei een einde aan mijn reis. Ik heb ontzettend veel leuke dingen, vreemde dingen en shockerende dingen meegemaakt. In een reis van vier maanden maak je meer mee dan in twee jaar in Nederland. Daar ben ik nu al van overtuigd. In mijn laatste twee weken ga ik niets anders doen dan heerlijk relaxen en ontspannen op de laatste twee eilandjes. Over een paar uur vertrek ik naar de Perhantian Islands (volgens de verhalen een waar paradijsje). Daar blijf ik gok ik een week en ik verkas vervolgens naar een ander plaatje van een eiland, de Tioman Islands. Uiteindelijk pak ik de bus terug naar het altijd leuke Kuala Lumpur waar vandaan mijn vliegtuig zal vertrekken.
Voor nu, geniet van het leven, want dat doe ik ook, en ik zie jullie weer over 2,5 week!
Dikke kus vanuit Kuala Lumpur!
X Caas
-
12 Mei 2012 - 10:51
De Tourniers:
Nou nou, het is weer een errug leuk verslag om te lezen, heb er erg om gelachen zie het allemaal voor me omdat je het zo duidelijk beschrijft allemaal! Ik zal je verslagen missen...misschien moet je vanuit je toekomstige woonplaats Amsterdam ook maar zoiets doen elke maand haha dan blijven de lezers een beetje bij! Geniet nog van je laatste weekjes !! Knuf van ons hier xx -
12 Mei 2012 - 13:58
Justa:
Ja daar sluit ik me helemaal bij aan: gewoon blijven schrijven Casimir> want wat moeten wij zonder je leuke en heerrlijk om te lezen verslagen die afgelopen tijd zomaar tussen alle berichten door kwamen.
Dan is er niets meer om naar uit te kijken op de computer, niets meer om mee te leven, niets meer om over mee te lachen en vooral mee te genieten. Want daar kun je niet omheen. Prachtig om alles mee te beleven met je Casimir en dank je wel daarvoor!!!
Dus inderdaad blijven schrijven over al je belevenissen.
Als er fouten in dit stukje staan heeft dat te maken met de tranen die over mijn wangen stromen omdat ik hierbij afscheid moet nemen van mijn neeffie zijn belevenissen in die verre landen.
Tot in ons eigen platte landje met een dikke kus terug
Justa -
12 Mei 2012 - 13:58
Justa:
Ja daar sluit ik me helemaal bij aan: gewoon blijven schrijven Casimir> want wat moeten wij zonder je leuke en heerrlijk om te lezen verslagen die afgelopen tijd zomaar tussen alle berichten door kwamen.
Dan is er niets meer om naar uit te kijken op de computer, niets meer om mee te leven, niets meer om over mee te lachen en vooral mee te genieten. Want daar kun je niet omheen. Prachtig om alles mee te beleven met je Casimir en dank je wel daarvoor!!!
Dus inderdaad blijven schrijven over al je belevenissen.
Als er fouten in dit stukje staan heeft dat te maken met de tranen die over mijn wangen stromen omdat ik hierbij afscheid moet nemen van mijn neeffie zijn belevenissen in die verre landen.
Tot in ons eigen platte landje met een dikke kus terug
Justa -
12 Mei 2012 - 14:00
Justa:
Zo erg vind ik het Casimir, dat ik het 2x moet vertellen...... -
12 Mei 2012 - 16:06
Hanneke:
Ook wij tellen de dagen af ! Wat is die tijd hard gegaan! Wie weet Casimir kun je die reis nog eens een in vogelvlucht overdoen om een reportage te maken voor de tv over Dutch backpackers in Azië!
Geniet nog maar even van het laatste staartje ! We kijken uit naar je thuiskomst!
-
12 Mei 2012 - 19:50
Appelona:
Oh, oh, wat heb ik weer gelachen!
Vreselijk leuk! Mientje op mijn schoot keek me nogal verbaasd aan. Niet dat ik nooit lach, maar zo hard.....?
Tot gauw met de rest van de verhalen.
Dikke kus, moes. -
12 Mei 2012 - 20:10
Lidy:
Wat een leuk verhaal weer, misschien nog 1tje om het af te leren...., of ga je gewoon door in Amsterdam lijkt mij ook wel leuk. In ieder geval ook voor de komende 2,5 week, nog heel veel plezier, en blijf zeker genieten!
Ik zal voor je duimen dat die "gezellige" chinese mevrouw niet in het zelfde vliegtuig naar Nederland gaat:) -
12 Mei 2012 - 20:38
Jack:
Hoi ventje, Appelona heeft me net alles voorgelezen. Ik heb er ook van genoten. Wat fijn dat het nu weer fris ruikt overal om je heen. Geniet maar lekker van deze laatste weken. Liefs, je ouwe. -
12 Mei 2012 - 21:06
Steffie:
Hahaha lach me weer kapot hier! Wederom brengt die slechte voorbereiding van jou zoveel extra stress en gedoe met zich mee! Ik zou zelf gek worden als ik in Chinatown liep! Mijn boot naar de Gili's deed er trouwens maar 2 uur over haha! Geniet er nog even van! -
14 Mei 2012 - 06:27
Annette:
Jammer dat de leuke verhalenreeks dan afgelopen is!
Nog een hele fijne laatste twee weken
Annette -
16 Mei 2012 - 12:56
Mark:
Na 9 jaar kost een stille daad geen moeite ;) -
16 Mei 2012 - 19:51
Hans:
Kan het niet laten nog even te reageren. Mocht je voor 30 mei nog een moment van "activiteit" hebben, verras ons dan nog een keertje met wat eiland verhalen. CU. -
18 Mei 2012 - 16:33
Emile :
Wat geef jij een leuk reisverslag.
Heb tot nu toe alles gelezen en het was genieten geblazen.
Speciaal Jouw ervaringen in Indonesie hebben mijn belangstelling daar ik verschillende keren er naar toe ben geweest.door jouw ben ik weer terug in gedachten geweest.
cassie,ik hoop jou vlug te spreken en lekker te bomen over jouw ervaringen in het verre Oosten.
Kom behouden thuis en groetjes van jouw oompie.
Emile -
19 Mei 2012 - 11:10
Anna-Jasha:
Casimiiir!
Wat een verhalen weer zeg, hartstikke leuk! Ik had pas net tijd om je verhaal te lezen. Genietse nog en tot snel!
Liefs,
Anna -
19 Mei 2012 - 18:22
Benardus Benus:
Hoi Casimir,
Dat je in vier maanden in Azie meer meemaakt dan in 2 jaar in kikker-, klompen en tulpenland kann ik onderschrijven door onze trips naar Nepal. Getverdegetver, wat zul je tijdens je tour onbeschoft lekker geschranst hebben, om van te kwijlen wanneer je van de Zuidoost-Azische keuken houdt. dat is ff heftig afzien wanneer je weer in klompenland leeft,
alhoewel in klompenland ook nog wel aardige Zuidoost-Azische vreetschuurtjes te traceren zijn en dan heb ik het nog niet over de hoofdstadn van klompenland.
Nog een bijzonder aangenaam en culinaire staart van je tour gewenst.
Bye, bye.
In nomine Pater et Filii et Santus,
Dominus Amen
Bernardus -
27 Mei 2012 - 18:25
Christa:
Hai Caasje!!
Het is al weer bijna 30 mei en ik weet dat er een aantal mensen op deze aardbol rondlopen die blij zijn dat ze je dan weer lijfelijk kunnen voelen en aanraken. En dat zal andersom ook zo zijn. Ik ben heel blij voor beide partijen, maar het heeft wel een klein nadeeltje........ geen leuke reisverslagen meer (voorlopig). Ik hoopte nog op bericht uit dat Paradijs, maar blijkbaar is het daar echt een Paradijs.....geen computers e.d......lijkt me ook wel weer eens erg fijn....gewoon genieten van wat Moeder Aarde je te bieden heeft.
Ik hoop dat je reis je heeft gebracht wat je er van hoopte. En mooi om te zien dat je zo ongebonden op reis wilde en dan nu heel graag weer terugkomt om bij de mensen te zijn met wie je je zo verbonden voelt!!!
Goede reis en tot gauw!!!
Veel liefs,
Christa
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
