De schoonheid van Indonesie!
Door: Casimir
Blijf op de hoogte en volg Casimir
30 April 2012 | Indonesië, Ubud
Ubud, Bali, 30 april 2012.
Heel stilletjes hoor ik het sprankelende water vanuit het fontijntje in het zwembad verdwijnen. De hoogstaande zon zorgt voor heldere glinsteringen in het langzaam stromende water. Achter mij hoor ik Bob Marley's klassieker 'Don't Worry' uit de speakers van Mark (aardige gozer uit Arnhem, ja die bestaan) komen. Langzaam maar zeker voel ik de net aangebrachte cocos olie mijn lichaam intrekken. Zonnebrilletje op, bananenshake naast mijn bedje en genieten maar. Het is alweer een tijdje geleden, maar ik ben ergens over aan het nadenken. Namelijk: 'wat kan ik in vredesnaam in mijn eerstvolgende blog schrijven?!' In de voorgaande maanden zijn er zoveel dingen gebeurd die ontzettend raar waren, waar ik enorm van opkeek, waar ik af en toe verdrietig van werd en waardoor mijn ogen eens in de zoveel tijd letterlijk uit mijn oogkassen rolden. Nu lig ik daar ontzettend ongecompliceerd in het midden van Bali op mijn luie knieen, heup, schouders en voorhoofd dat ik geen idee heb hoe ik deze blog spannend en opwindend kan maken. Het enige wat ik kan doen is vertellen over het ongelofelijke paradijsje dat midden in de Indische oceaan ligt dat de naam 'Indonesie' met zich meedraagt.
Ik moet eerlijk zijn. Voordat ik aan mijn grote reis begon verwachtte ik niet veel van Laos. 'Laos, dat is toch een grote berg natuur waar ik de hitte niet kan ontvluchten omdat er geen enkele zee in de buurt is?'.Ook verwachtte ik niet veel van Cambodja. Zoals ik al zei waren oorlogen het enige wat in me opkwam. Van Thailand verwachtte ik veel, want daar zou het volgens de verhalen losgaan tot diep in de ochtend en Vietnam zou helemaal leuk zijn, want dat zou het Thailand van twaalf jaar geleden zijn: net zo mooi, maar dan een stuk minder toeristisch. Maar van Indonesie verwachtte ik eerlijk gezegd het meest! Waarom? Omdat dat het land is waar mijn kipje kerrie vandaan komt. Het land waar sambal exportproduct nummer 1 is en laat ik zoals jullie weten dol zijn op scherp eten. Alleen als ik zwetend de tafel afdruip is het eten pittig genoeg geweest. Voor dat soort maaltijden moest ik volgens de verhalen naar Indonesie. Alsof dat nog niet genoeg is, is het ook nog eens zo dat een groot deel van onze bevolking uit Indonesie komt en we kunnen zeker niet zeggen dat dat het minst leuke volk is in Nederland, in tegendeel! Toffe, lieve, leuke en meestal nog mooie mensen ook! Jeetje ik kon mijn lol niet op. Ik ging naar het land van de satestokjes, de nasi goreng en de met bloemenkettingen besprenkelde danseressen. Ik ging naar Indonesie en wat verwachtte ik daar veel van.
Nu weet ik zelf ook dat zulke hoog gespannen verwachtingen nooit uitkomen. Laat het nu zo zijn dat het in dit geval allemaal klopt!!! De stranden zijn parelwit, de golven zijn zo mooi dat ze wel nep lijken, de zee heeft de perfecte temperatuur, het eten is heerlijk, de zon schijnt de hele dag, de mensen zijn onwijs lief en ik ben al minstens twee keer van mijn tafeltje afgedropen. Sorry voor de mensen die van zeiken en sensatie houden (niemand van jullie uiteraard), deze blog is vol lof en waardering.
De zonsopgang bij de 'Bromo vulkaan'
Voordat ik naar Indonesie vertrok had ik van mijn grote vriendin Jojo (zo heet je al snel als je officieel Josephina heet) drie opdrachten gekregen. 'Caaas wejegebeente als je niet naar Borobudur, mijn familie en de zonsopgang bij Bromo gaat. Dan ben je nog niet jarig jongeman', werd er vriendelijk doch dringend naar mijn hoofd geslingerd. 'Jaaa jaaa doe ik jojo' antwoordde ik volgens mij. En jazeker ik kan met een veilig gevoel terugkeren in Nederland, want ik heb alledrie de opdrachten voltooid. Over Borobodur had ik in mijn vorige blog al geschreven, dus het eerstvolgende waar ik naar toe zou gaan op Java was de zonsopgang bij de Bromo vulkaan.
'Hello sir you want to go to the sunrise at Bromo?, that will be 160.000 Rupiah to get to Probolingo, 20.000 Rupiah to get to your hotel in Bromo, 120.000 for your hotel, 90.000 for the jeep, 20.000 for the entrance and 100.000 to get back to Surabaya, anything else?' kwam er uit de mond van een vreemd glimlachende travelagent. 'Jeetje' dacht ik bij mezelf. Wat een bloedzuiger weer. Ook hij zag in zijn verbeelding waarschijnlijk weer drie letters op mijn voorhoofd staan: 'ATM'. Eerlijk gezegd had ik normaal gesproken vriendelijk bedankt voor de trip en was ik weer met mijn dikke billen in een restaurantstoel weggezakt. Toch bleven de woorden van Jojo door mijn hoofd spoken en bovendien moest ik wel wat dingen bezoeken.. 'waar kon ik het anders in mijn volgende blog over hebben?'. Na een half uur durende afdingsessie besloot ik op het aanbod in te gaan.
Na een veel te lang durende dag met wederom een sardineblikje als bus (ik zal jullie niet weer vermoeien met een busverhaal) was het vier uur middernacht en was het tijd om de vulkaan op te gaan.
Van te voren werd ik gewaarschuwd: 'Als je naar de zonsopgang gaat kijken, kan je je beter maar warm aankleden want het is alles behalve warm daarboven' werd me verteld. Zoals jullie weten ben ik normaal nooit eigenwijs, maar dit keer wel en besloot ik mij zelf te hullen in een korte broek, een v-halsje en slippers en owja een onderbroek uiteraard. Niet verstandig. Man man het was lang geleden dat ik zo heb staan wegkleumen. Even wist ik weer hoe ik mij normaal gesproken in Nederland voel als ik net als dit keer net iets te koud gekleed ben. Ik kan maar een ding zeggen: het was de moeite waard. Wat een prachtig uitzicht op een nog steeds actief zijnde vulkaan. Op het moment dat de zon opkwam zag je als je heel goed keek kleine rookpluimpjes uit de krater komen. Aan de voet van de vulkaan hing een dichte mist wat zorgde voor een mysterieuze, maar prachtige zonsopgang. Eentje die de kou snel deed vergeten. Vijf uur later zat ik in Surabaya en was ik twee dagen verder, mijn halve portemonnee lichter (terwijl ik die dag daarvoor nog had gepind), maar wel weer een ervaring rijker en yes ik had weer een paragraaf voor mijn blog. Hierbij.
Het verblijf bij de familie van Jojo
Een uur rijden vanaf een van de grootste steden van Java, Surabaya, ligt het kleine maar knusse Sidoarjo. De bevolking is aardig, maar rustig en teruggehouden wat zijn grondslag waarschijnlijk heeft in het overgrote deel aan moslims. In Sidoarjo komt geen enkele toerist. In Surabaya komt niemand, laat staan in het stadje erboven. Casimir was er daarentegen wel. Waarom? Om de derde opdracht van Jojo te voltooien, namelijk haar familie opzoeken in Oost-Java.
Eerlijk gezegd denk ik dat de meeste mensen het best een beetje spannend zouden vinden om gewoonweg de bus te pakken naar een vrij onbekend stadje om daar vervolgens twee nachten te overnachten bij mensen die je totaal niet kent. Ik dacht 'ach waarom niet?' en pakte de bus vanuit Surabaya. Een uur later stelde ik mij voor aan een aardige, rustige Javaan genaamd Endy. Voor mij was het Mas Endy, wat in het Indonesisch meneer Endy betekent. De familie was vrij streng Islamitisch en dit was een van de gedragsregels waar ik mij aan probeerde te houden. Mas Endy bracht mij met zijn scooter (in Azie hebben vrij weinig mensen een auto wegens hoge belastingen) naar zijn huis. Ik werd gastvrij ontvangen en kreeg mijn eerst maaltijd al aangeboden. Ik had net ontbeten dus sloeg het aanbod af. Echter, twee dagen later had ik, gok ik, zo ongeveer alles wat de Indonesische keuken te bieden heeft, geproefd. Van gebakken banaan tot gebakken appel, van tofu tot tempe, van gebakken kalkoen tot versgemaakte sambal. Het enige wat ik geweigerd had was kippenhart, bah bah. Ongeveer tien potjes schaken, tien maaltijden en tien potjes voetbal later verliet ik het knusse gezinnetje en kon ik met een goed gevoel concluderen dat overnachten bij een Javaans gezin niet altijd alleen maar om het geld gaat.
Een culturele dag in Surabaya
'Goh ik heb nog een dag voordat mijn vliegtuig vertrekt naar Bali, wat zal ik vandaag eens gaan doen?' vroeg ik mij om tien uur 's ochtends af toen ik net was afgezet door de oom van Jojo. 'Zal ik een leuke citytour gaan doen? Of misschien een paar leuke tempels gaan bezoeken? Nee weet je wat, gezellig een museum gaan bekijken? Altijd onwijs leuk'. Ineens zag ik in mijn linkerooghoek: 'cinema'.In mijn rechterooghoek zag ik: 'McDonalds'. 'Daaaaamn dat is pas een goed idee', dacht ik toen. Anderhalf uur later zat ik onderuit gezakt in een grote, rode bioscoopstoel. Twee uur daarna zat ik leunend tegen een muur een 'Sunday Chocolate' weg te werken in de McDonalds, een uur daarna bevond ik mij wederom in een zelfde dikke vette bioscoopstoel en rond een uur of acht was mijn buik gevuld met een veel te vette burger, een grote friet en een tot vervelends aan toe grote cola. Jeetje wat kan dat af en toe lekker zijn. Gewoon even helemaal geen zin hebben in weer een tour, of weer een tempel, weer een massage of weer een grot. De enige grot waar ik mij die dag in wilde bevinden was de enorm grote bioscoopzaal van Surabaya. Schaam je je dan? Nee totaal niet. Waarom niet? Omdat je die maanden daarvoor al dagenlang heb kunnen genieten van die culurele dingen. Waarom nog meer niet? Omdat je weet dat je nog een maand vol met plezier te gaan hebt. Is een dagje Amerikaans gedrag dan veroorloofd? Ja zeker.
Kuta, het paradijsje van Bali!
'Caaas als ik jou was zou ik niet naar Kuta gaan. Dat is het Salou van Indonesie, het strand ligt vol met veel te dronken Australiers, het is er vies, het barst van de hoeren en het stinkt er' waren de opmerkingen die me uiteraard deden besluiten om naar Kuta te gaan. Wellicht komt het doordat mijn verwachtingen zo laag waren ingesteld na al deze posititieve uitlatingen, maar voor mij was Kuta een paradijsje. Een prachtig strand dat eens in de tien seconde wordt bedekt met een mooie witte golf. Surfboards? overal te vinden. Goede golven om te surfen? Ze lijken wel nep, zo goed. Scootertje huren? Geen probleem. Lekker wat gaan eten? Natuurlijk, je springt gewoon achterop bij een meisje die surfboards verhuurt en een half uur later heb je een prachtige maaltijd voor je neus voor omgerekend vijftig eurocent. Goedkoop drank regelen in een bar? Geen moeite: genoeg homo's die je gratis drank komen brengen. Geweldige locatie dus. Nee maar even zonder dollen. Ik ben vier nachten op Kuta geweest en heb me er alles behalve verveeld. Overdag heerlijk gesurfd en op het strand gebakken en 's avonds gezellig wat drankjes gedaan in de gezellige barstreet. Overdag leuke gesprekken met locals gevoerd en ik heb in Kuta een leuk Nederlands stel uit Arnhem (Mark en Inge) leren kennen waarmee ik naar Ubud ben gegaan en waarmee ik overmorgen naar de Gili Eilanden ga. Dus mensen, trek je niks aan van de waarschuwingen, vouw je eigenwijse schoenen om je tenen, pak je tas in en reis af naar Kuta!
Nog precies een maand te gaan
Voor degenen die het nog niet wisten. Ik heb een leuk reisje weten te boeken van Kuala Lumpur (de hoofdstad van Maleisie) naar ons aller Amsterdam. Na een directe vlucht van slechts dertien uur land ik woensdag 30 mei om 06:55 op Schiphol. Goh wat zal ik blij zijn mijn veel te lekkere ding weer te zien en mijn onwijs toffe vrienden, ouders en iedereen die erbij hoort! Maar eerst nog precies een maand te gaan. Morgen staat er een mountainbiketour langs de rijstvelden van Bali op het programma. Ik ben benieuwd. Vervolgens reizen we af naar de Gili Eilanden (kleine eilandjes die vlak naast Bali liggen). Een ruime week later vlieg ik vervolgens naar Maleisie.
Zo dat zit er weer op. Ik kan weer even twee weekjes met verlof. Olietje op mijn huid, handdoekje eronder, zonnebrilletje in het haar en knallen maar.
Veel plezier met Koninginnedag!
Kus,
Casimir.
Heel stilletjes hoor ik het sprankelende water vanuit het fontijntje in het zwembad verdwijnen. De hoogstaande zon zorgt voor heldere glinsteringen in het langzaam stromende water. Achter mij hoor ik Bob Marley's klassieker 'Don't Worry' uit de speakers van Mark (aardige gozer uit Arnhem, ja die bestaan) komen. Langzaam maar zeker voel ik de net aangebrachte cocos olie mijn lichaam intrekken. Zonnebrilletje op, bananenshake naast mijn bedje en genieten maar. Het is alweer een tijdje geleden, maar ik ben ergens over aan het nadenken. Namelijk: 'wat kan ik in vredesnaam in mijn eerstvolgende blog schrijven?!' In de voorgaande maanden zijn er zoveel dingen gebeurd die ontzettend raar waren, waar ik enorm van opkeek, waar ik af en toe verdrietig van werd en waardoor mijn ogen eens in de zoveel tijd letterlijk uit mijn oogkassen rolden. Nu lig ik daar ontzettend ongecompliceerd in het midden van Bali op mijn luie knieen, heup, schouders en voorhoofd dat ik geen idee heb hoe ik deze blog spannend en opwindend kan maken. Het enige wat ik kan doen is vertellen over het ongelofelijke paradijsje dat midden in de Indische oceaan ligt dat de naam 'Indonesie' met zich meedraagt.
Ik moet eerlijk zijn. Voordat ik aan mijn grote reis begon verwachtte ik niet veel van Laos. 'Laos, dat is toch een grote berg natuur waar ik de hitte niet kan ontvluchten omdat er geen enkele zee in de buurt is?'.Ook verwachtte ik niet veel van Cambodja. Zoals ik al zei waren oorlogen het enige wat in me opkwam. Van Thailand verwachtte ik veel, want daar zou het volgens de verhalen losgaan tot diep in de ochtend en Vietnam zou helemaal leuk zijn, want dat zou het Thailand van twaalf jaar geleden zijn: net zo mooi, maar dan een stuk minder toeristisch. Maar van Indonesie verwachtte ik eerlijk gezegd het meest! Waarom? Omdat dat het land is waar mijn kipje kerrie vandaan komt. Het land waar sambal exportproduct nummer 1 is en laat ik zoals jullie weten dol zijn op scherp eten. Alleen als ik zwetend de tafel afdruip is het eten pittig genoeg geweest. Voor dat soort maaltijden moest ik volgens de verhalen naar Indonesie. Alsof dat nog niet genoeg is, is het ook nog eens zo dat een groot deel van onze bevolking uit Indonesie komt en we kunnen zeker niet zeggen dat dat het minst leuke volk is in Nederland, in tegendeel! Toffe, lieve, leuke en meestal nog mooie mensen ook! Jeetje ik kon mijn lol niet op. Ik ging naar het land van de satestokjes, de nasi goreng en de met bloemenkettingen besprenkelde danseressen. Ik ging naar Indonesie en wat verwachtte ik daar veel van.
Nu weet ik zelf ook dat zulke hoog gespannen verwachtingen nooit uitkomen. Laat het nu zo zijn dat het in dit geval allemaal klopt!!! De stranden zijn parelwit, de golven zijn zo mooi dat ze wel nep lijken, de zee heeft de perfecte temperatuur, het eten is heerlijk, de zon schijnt de hele dag, de mensen zijn onwijs lief en ik ben al minstens twee keer van mijn tafeltje afgedropen. Sorry voor de mensen die van zeiken en sensatie houden (niemand van jullie uiteraard), deze blog is vol lof en waardering.
De zonsopgang bij de 'Bromo vulkaan'
Voordat ik naar Indonesie vertrok had ik van mijn grote vriendin Jojo (zo heet je al snel als je officieel Josephina heet) drie opdrachten gekregen. 'Caaas wejegebeente als je niet naar Borobudur, mijn familie en de zonsopgang bij Bromo gaat. Dan ben je nog niet jarig jongeman', werd er vriendelijk doch dringend naar mijn hoofd geslingerd. 'Jaaa jaaa doe ik jojo' antwoordde ik volgens mij. En jazeker ik kan met een veilig gevoel terugkeren in Nederland, want ik heb alledrie de opdrachten voltooid. Over Borobodur had ik in mijn vorige blog al geschreven, dus het eerstvolgende waar ik naar toe zou gaan op Java was de zonsopgang bij de Bromo vulkaan.
'Hello sir you want to go to the sunrise at Bromo?, that will be 160.000 Rupiah to get to Probolingo, 20.000 Rupiah to get to your hotel in Bromo, 120.000 for your hotel, 90.000 for the jeep, 20.000 for the entrance and 100.000 to get back to Surabaya, anything else?' kwam er uit de mond van een vreemd glimlachende travelagent. 'Jeetje' dacht ik bij mezelf. Wat een bloedzuiger weer. Ook hij zag in zijn verbeelding waarschijnlijk weer drie letters op mijn voorhoofd staan: 'ATM'. Eerlijk gezegd had ik normaal gesproken vriendelijk bedankt voor de trip en was ik weer met mijn dikke billen in een restaurantstoel weggezakt. Toch bleven de woorden van Jojo door mijn hoofd spoken en bovendien moest ik wel wat dingen bezoeken.. 'waar kon ik het anders in mijn volgende blog over hebben?'. Na een half uur durende afdingsessie besloot ik op het aanbod in te gaan.
Na een veel te lang durende dag met wederom een sardineblikje als bus (ik zal jullie niet weer vermoeien met een busverhaal) was het vier uur middernacht en was het tijd om de vulkaan op te gaan.
Van te voren werd ik gewaarschuwd: 'Als je naar de zonsopgang gaat kijken, kan je je beter maar warm aankleden want het is alles behalve warm daarboven' werd me verteld. Zoals jullie weten ben ik normaal nooit eigenwijs, maar dit keer wel en besloot ik mij zelf te hullen in een korte broek, een v-halsje en slippers en owja een onderbroek uiteraard. Niet verstandig. Man man het was lang geleden dat ik zo heb staan wegkleumen. Even wist ik weer hoe ik mij normaal gesproken in Nederland voel als ik net als dit keer net iets te koud gekleed ben. Ik kan maar een ding zeggen: het was de moeite waard. Wat een prachtig uitzicht op een nog steeds actief zijnde vulkaan. Op het moment dat de zon opkwam zag je als je heel goed keek kleine rookpluimpjes uit de krater komen. Aan de voet van de vulkaan hing een dichte mist wat zorgde voor een mysterieuze, maar prachtige zonsopgang. Eentje die de kou snel deed vergeten. Vijf uur later zat ik in Surabaya en was ik twee dagen verder, mijn halve portemonnee lichter (terwijl ik die dag daarvoor nog had gepind), maar wel weer een ervaring rijker en yes ik had weer een paragraaf voor mijn blog. Hierbij.
Het verblijf bij de familie van Jojo
Een uur rijden vanaf een van de grootste steden van Java, Surabaya, ligt het kleine maar knusse Sidoarjo. De bevolking is aardig, maar rustig en teruggehouden wat zijn grondslag waarschijnlijk heeft in het overgrote deel aan moslims. In Sidoarjo komt geen enkele toerist. In Surabaya komt niemand, laat staan in het stadje erboven. Casimir was er daarentegen wel. Waarom? Om de derde opdracht van Jojo te voltooien, namelijk haar familie opzoeken in Oost-Java.
Eerlijk gezegd denk ik dat de meeste mensen het best een beetje spannend zouden vinden om gewoonweg de bus te pakken naar een vrij onbekend stadje om daar vervolgens twee nachten te overnachten bij mensen die je totaal niet kent. Ik dacht 'ach waarom niet?' en pakte de bus vanuit Surabaya. Een uur later stelde ik mij voor aan een aardige, rustige Javaan genaamd Endy. Voor mij was het Mas Endy, wat in het Indonesisch meneer Endy betekent. De familie was vrij streng Islamitisch en dit was een van de gedragsregels waar ik mij aan probeerde te houden. Mas Endy bracht mij met zijn scooter (in Azie hebben vrij weinig mensen een auto wegens hoge belastingen) naar zijn huis. Ik werd gastvrij ontvangen en kreeg mijn eerst maaltijd al aangeboden. Ik had net ontbeten dus sloeg het aanbod af. Echter, twee dagen later had ik, gok ik, zo ongeveer alles wat de Indonesische keuken te bieden heeft, geproefd. Van gebakken banaan tot gebakken appel, van tofu tot tempe, van gebakken kalkoen tot versgemaakte sambal. Het enige wat ik geweigerd had was kippenhart, bah bah. Ongeveer tien potjes schaken, tien maaltijden en tien potjes voetbal later verliet ik het knusse gezinnetje en kon ik met een goed gevoel concluderen dat overnachten bij een Javaans gezin niet altijd alleen maar om het geld gaat.
Een culturele dag in Surabaya
'Goh ik heb nog een dag voordat mijn vliegtuig vertrekt naar Bali, wat zal ik vandaag eens gaan doen?' vroeg ik mij om tien uur 's ochtends af toen ik net was afgezet door de oom van Jojo. 'Zal ik een leuke citytour gaan doen? Of misschien een paar leuke tempels gaan bezoeken? Nee weet je wat, gezellig een museum gaan bekijken? Altijd onwijs leuk'. Ineens zag ik in mijn linkerooghoek: 'cinema'.In mijn rechterooghoek zag ik: 'McDonalds'. 'Daaaaamn dat is pas een goed idee', dacht ik toen. Anderhalf uur later zat ik onderuit gezakt in een grote, rode bioscoopstoel. Twee uur daarna zat ik leunend tegen een muur een 'Sunday Chocolate' weg te werken in de McDonalds, een uur daarna bevond ik mij wederom in een zelfde dikke vette bioscoopstoel en rond een uur of acht was mijn buik gevuld met een veel te vette burger, een grote friet en een tot vervelends aan toe grote cola. Jeetje wat kan dat af en toe lekker zijn. Gewoon even helemaal geen zin hebben in weer een tour, of weer een tempel, weer een massage of weer een grot. De enige grot waar ik mij die dag in wilde bevinden was de enorm grote bioscoopzaal van Surabaya. Schaam je je dan? Nee totaal niet. Waarom niet? Omdat je die maanden daarvoor al dagenlang heb kunnen genieten van die culurele dingen. Waarom nog meer niet? Omdat je weet dat je nog een maand vol met plezier te gaan hebt. Is een dagje Amerikaans gedrag dan veroorloofd? Ja zeker.
Kuta, het paradijsje van Bali!
'Caaas als ik jou was zou ik niet naar Kuta gaan. Dat is het Salou van Indonesie, het strand ligt vol met veel te dronken Australiers, het is er vies, het barst van de hoeren en het stinkt er' waren de opmerkingen die me uiteraard deden besluiten om naar Kuta te gaan. Wellicht komt het doordat mijn verwachtingen zo laag waren ingesteld na al deze posititieve uitlatingen, maar voor mij was Kuta een paradijsje. Een prachtig strand dat eens in de tien seconde wordt bedekt met een mooie witte golf. Surfboards? overal te vinden. Goede golven om te surfen? Ze lijken wel nep, zo goed. Scootertje huren? Geen probleem. Lekker wat gaan eten? Natuurlijk, je springt gewoon achterop bij een meisje die surfboards verhuurt en een half uur later heb je een prachtige maaltijd voor je neus voor omgerekend vijftig eurocent. Goedkoop drank regelen in een bar? Geen moeite: genoeg homo's die je gratis drank komen brengen. Geweldige locatie dus. Nee maar even zonder dollen. Ik ben vier nachten op Kuta geweest en heb me er alles behalve verveeld. Overdag heerlijk gesurfd en op het strand gebakken en 's avonds gezellig wat drankjes gedaan in de gezellige barstreet. Overdag leuke gesprekken met locals gevoerd en ik heb in Kuta een leuk Nederlands stel uit Arnhem (Mark en Inge) leren kennen waarmee ik naar Ubud ben gegaan en waarmee ik overmorgen naar de Gili Eilanden ga. Dus mensen, trek je niks aan van de waarschuwingen, vouw je eigenwijse schoenen om je tenen, pak je tas in en reis af naar Kuta!
Nog precies een maand te gaan
Voor degenen die het nog niet wisten. Ik heb een leuk reisje weten te boeken van Kuala Lumpur (de hoofdstad van Maleisie) naar ons aller Amsterdam. Na een directe vlucht van slechts dertien uur land ik woensdag 30 mei om 06:55 op Schiphol. Goh wat zal ik blij zijn mijn veel te lekkere ding weer te zien en mijn onwijs toffe vrienden, ouders en iedereen die erbij hoort! Maar eerst nog precies een maand te gaan. Morgen staat er een mountainbiketour langs de rijstvelden van Bali op het programma. Ik ben benieuwd. Vervolgens reizen we af naar de Gili Eilanden (kleine eilandjes die vlak naast Bali liggen). Een ruime week later vlieg ik vervolgens naar Maleisie.
Zo dat zit er weer op. Ik kan weer even twee weekjes met verlof. Olietje op mijn huid, handdoekje eronder, zonnebrilletje in het haar en knallen maar.
Veel plezier met Koninginnedag!
Kus,
Casimir.
-
30 April 2012 - 09:45
Ben Been, Family:
Ha die Cas,
Toen je besprongen werd door die vunzige bloedzuigende beestjes (bedwantsjes, de naam doet eigenlijk niets vermoeden) in Thailand, was ik eerlijk gezegd niet zo jaloers op jouw reiservaringen, echter nu je het over datkostelijke Indische voer hebt,
loopt het water me uit m'n bek. En dan ook nog de Sambal als superculinaire toevoeging. Helemaal top, daar kan geen frituur tegenop. Joh, geniet nog ff van dat kostelijke voer, ...rijst (sowieso supervoer) met kerrie e.d.
Met vriendelijke groet,
Ben (zwager van Lidy) -
30 April 2012 - 15:05
Hanneke:
Jemig Casimir wat een prachtig leven heb je! En wat schrijf je vreselijk leuk!
Mijn frikkenhart maakte even rare capriolen toen ik fontein met een ij geschreven zag staan, maar het is je vergeven hoor!(ha,ha!)
Je tijd zit er al weer bijna op. Het is haast niet voor te stellen dat je al weer bijna thuiskomt! Maar ik denk dat je vader, moeder en lieve vriendin reikhalzend uitkijken naar je thuiskomst!
Geniet nog maar even lekker verder!
We kunnen nu zeggen tot gauw!! -
30 April 2012 - 16:52
Hans:
Caas, Koninginnedag was top, dat had je niet willen missen. Haha. Nee hoor, het was super en met mooi weer, maar dat wil je niet ruilen voor wat ji allemaal ziet en mag meemaken. En over een jaar of 25 viert W.A. (als ie ooit koning wordt) zijn verjaardag vast ook wel een keer in Veenendaal. Dan ben je d'r nog mooi op tijd bij. Ga jij nog maar lekker een maandje genieten in het paradijs. Zie je weer eind mei! (en pas op, ik heb goed geoefend met schaken, dus je bent aan de beurt!) Groet, Hans. -
30 April 2012 - 17:49
Je Veeltelekkereding:
Schatje!
Heerlijk om je blogs te lezen altijd. Leuk! Wat zou ik alles graag met je willen mee beleven.
Geniet van je laatste maand aan de andere kant van de wereld!
Tot de 30e! (l)
Liefs, kusjes, knuffels -
30 April 2012 - 18:37
Lidy:
Weer een super verhaal om te lezen, geniet de komende 2 weken van je "verlof" maar beloof me dat je wel een paar hele mooie, bijzondere dingen mee maakt de komende 2 weken zodat we ook van je misschien wel laatste blog weer volop kunnen genieten!
dikke kus!
-
30 April 2012 - 19:23
Appelona En Jack:
Hee lieverd, we vonden je verhaal weer superleuk om te lezen. Via de skype zei je dat de mensen aan wie je alles vertelt het eigenlijk ook zouden moeten meemaken om echt te begrijpen hoe je het hebt, maar je vertelt alles zo mooi dat we toch echt het gevoel hebben dat we er een beetje bij zijn. Geniet heerlijk weer verder! Veel liefs, Jack en Appelona. -
01 Mei 2012 - 10:51
Anna-Jasha:
Casimir!
Wat leuk weer om te lezen! Wat maak je veel mee! Doe rustig aan (dat doe je al, maar toch) en geniet geniet geniet!
Liefs, Anna
-
01 Mei 2012 - 11:28
Koose (zus Van Lidy):
Hoi Casimir,
Wat een prachtige verhalen en een schitterde verteller ben je.
Heerlijk om zo te genieten van alles en
iedereen om je heen.
Neem je nog wel even een voetenmasage op Bali, werkelijk heerlijk! en dan op naar de Gili -eilanden, het moet een schitterende plek zijn om te duiken c.q snorkelen.
Geniet van al het moois wat er nog op je pad komt.
Al die mooie herinneringen van een bijzondere tijd pakt niemand van je af ! Het ga je goed. Koosje -
01 Mei 2012 - 15:21
Steffie:
Wederom weer genieten om te lezen vriend! Geniet er nog even van en chillse op paradijsje Gili. Ik vond het er heerlijk!!!!!! -
04 Mei 2012 - 01:01
Sanne Jonker:
Heey! Je kent mij niet, maar ik heb net al je blogs gelezen. En nee, ik ben geen stalker! Maar gewoon geïnteresseerd in de landen waarin jij de afgelopen maanden hebt gereisd, omdat ik zelf in december 2012 die kant op ga! Je schrijft leuk en heb gelachen om je verhalen. Daarnaast heb ik ook een beeld van de landen gekregen ;). En nadat ik al je blogs had gelezen, vond ik het wel zo fatsoenlijk om een berichtje achter te laten en je nog veel plezier te wensen de laatste maand! Dus, veel plezier gewenst nog op één van de mooiste plekken ter wereld! -
04 Mei 2012 - 02:05
Caas:
Dankjewel iedereen weer voor de leuke reacties!
Wat leuk Sanne! Haha ik vroeg me al eens af of er misschien mensen zijn die mijn blogs lezen terwijl ze me niet kennen! Jaa je kan vast veel informatie halen uit mijn blogs en als je nog meer vragen hebt, hoor ik het wel! Altijd leuk om tips te geven!
-
07 Mei 2012 - 18:27
Je Buufje:
Hee hallo Casimir, wat heerlijk om je verslagen te lezen. Wat maak je toch onwijs veel mee. Het spreekwoord is waar: wie verre reizen doet kan veel verhalen.. Maarre, hoe moet het nu als je weer terug bent? Ga je vanaf de stationssingel en later vanuit Amsterdam ( of zo) ook minstens eenmaal per week een verslag maken?? Wij zijn er nu aan verslaafd natuurlijk.. Nou ja, eigenlijk wil ik je alleen nog een paar heerlijke weken toewensen. Veel plezier en tot alweer gauw! Ria -
10 Mei 2012 - 19:03
Mieke / Theo:
Hallo Casimir, wat heerlijk dat je het
zo naar je zin hebt enzoveel moois hebt gezien nu nog de laatste weken genieten en ook even helemaal niets.
Je bent in iedergval een ervaring rijker, en weer heerlijk naar huis en inderdaard Marin verheugd zich enorm op jouw komst .
Lieve groet van ons Theo Mieke -
11 September 2012 - 00:28
Ilse Fliers:
Dag Casimir. Was op zoek naar een bepaald thema over iets en jouw site kwam in beeld. k heb genoten van je verhalen. Ik heb een huurhuis in een dorp, ten oosten van Ubud. Hier passeren met regelmaat mensen uit Westerse/Amerikaanse e a culturen.
Waar ik op wil reageren als de INDO uit Holland. De sate.s, ayam...., spekkoek, sayurs etc die iedereen kent van de Lage landen, typische gerechten zijn ontstaan en verder ontwikkeld in Holland. Ik heb veel gasten gehad die het eten hier als zodanig niet herkennen. Dus kozen de meesten van hen de voor toeristenbestemde restaurants waar de nasigoreng de smaak heeft a la Hollande. In het begin was ik verbijsterd, maar de geschiedenis vertelt me dat wij Indo's kwamen uit 'tig eilanden' en zij allen hebben gezorgd voor het Indisch Indonesisch eten. Wat ik eigenlijk aan iedereen die hier komt wil duidelijk maken is, laat je land achter en geef je over aan het lokale eten. Blijkbaar heb jij dat gedaan. Over Kuta, tja voor mij is het passe, zeker als je het als gewoon dorp heb gekend. Ga alleen nog naar of Legian of Seminyak en tegenwoordig Ubud als ik uit mijn dak wil gaan, wat betreft muziek en dans zonder de bintang. Maleisie heeft Bountystranden, Bali helaas niet. Groetjes Ilse
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
