Surfen op Java!

Deze blog schrijf ik vanuit Jogjakarta, op het mooie Java, Indonesie.

Batu Karas, een waar paradijsje op aarde
Ik bevind me op een duidelijk verouderde stoeprand in het dorpje Cijulang wanneer ik mezelf betrap op een naar gevoel in mijn buik. In de verte zie ik Adek wegrijden, die mij een minuut geleden met zijn scooter heeft afgezet bij het busstation. Daar zit ik dan. Met mijn ogen dicht denk ik terug aan de prachtige paar dagen die ik heb gehad in Batu Karas. Het nare gevoel in mijn buik komt van het afscheid dat ik zojuist heb moeten nemen. Het afscheid van een stelletje mensen die het hart op de juiste plek hebben. Het afscheid van mijn surfboard waar ik een haat/liefde verhouding mee had. Maar vooral het afscheid van vijf ontzettend leuke dagen. Eigenlijk is het gevoel in mijn buik niet naar, het is een gevoel van blijdschap dat zich verspreidt door mijn hele lichaam. Maar wat maakt Batu Karas dan zo leuk?
Zaterdagochtend rond een uurtje of 12 in de middag kwam ik aan in het surfersoord van Zuid Java. Ik wist een strandhutje op de kop te tikken voor een acceptabele prijs. Het hutje had dan weliswaar geen douche, geen normale wc (lees: zo'n gat in de grond waarbij je je creaties met een emmer water dient te verwijderen) en geen lakens om onder te slapen. Er stond een bed, waar nauwelijks beestjes op liepen en er was genoeg ruimte om mijn rommel kwijt te kunnen. Alles wat je nodig hebt dus. Op het moment dat ik mijn gordijn opzij trok, zag ik de schemering van een hoogstaande zon in een azuurblauwe zee en mooie witgerande golven die zich langzaam over het strand verspreidde. 'Wauw dat is niet verkeerd' dacht ik bij mijzelf.
Een uurtje later lag ik met een surfboard in het water te dobberen. Nouja dobberen, dat kon je het niet bepaald noemen. Ik had op een blauwe maandag al eens gesurfd en ik dacht dat ik het wel weer even zou kunnen. Tien golven in mijn gezicht later was die gedachte wel verdwenen. Surfen doe je niet zomaar. Het ziet er makkelijk uit vanaf het strand, maar niets is minder waar. De eerste middag heb ik een beetje aangerommeld en diezelfde avond kwam ik in contact met Adek. Adek is zo'n half Indonesie gozer waar alle vrouwen in bosjes voor vallen. Een surfdude uit het boekje. Hij had mij zien surfen en was tot de conclusie gekomen dat het beter was als ik de volgende dag een lesje bij hem zou nemen. 'En bedankt Adek' dacht ik, maar natuurlijk had hij gelijk en besloot ik om op zijn aanbod in te gaan. Geld heeft hij er nooit voor gevraagd. Een biertje in de avond was een leuk alternatief. Na een kwartiertje stond ik op de golven en vanaf dat moment was het oefenen geblazen, aldus Adek.
Dat heb ik gedaan: dagenlang gesurfd. In het begin leverde dat een zwaar geirriteerde, uitgeputte Casimir op die onder de blauwe plekken zat. 'Bah bah is dit dan hetgene wat zoveel mensen zo tof vinden? Ik vind er op deze manier geen reet aan'. Dat is wat ik dacht na die eerste dag oefenen, oefenen, oefenen. Diezelfde avond hebben we gezellig liedjes gezongen met z'n allen, een kampvuurtje gemaakt en gebarbecued. En of het aan het lokale bier lag weet ik niet, maar de volgende dag ging het surfen al een stuk beter. In de avond wederom heel hard gechilled met de locals en na vijf dagen ploeteren kan ik zeggen dat ik kan surfen! Yes! Weliswaar nog niet als een pro, maar ik kan surfen! En zoals het mijn surfleraar beaamt, in Indonesie ga ik verder met oefenen, oefenen, oefenen.
Woensdagochtend kreeg ik mijn laatste heerlijk bereidde ontbijt en nam ik afscheid van vers gemaakte vrienden. Dat levert dan even een naar gevoel op in je buik, maar zoals ik al zei verandert dat al snel in iets wat heel goed voelt. Voor iedereen die wil leren surfen, pak je biezen en ga naar Batu Karas! (sorry ze vroegen me om reclame te maken)

Eerste dag op Java
Enigzins platgeslagen door mijn vliegreis vanaf Saigon kwam ik donderdagnacht aan op het vliegveld van Jakarta, de hoofdstad van Java. Een veel te dure taxirit later (maar goed wat doe je er tegen midden in de nacht?) was ik in Jalang Jaksa. De backpackersstraat van Jakarta aldus de dames op het vliegveld en de altijd betrouwbare Lonely Planet (not). Ik denk achteraf dat het maar goed is dat ik in het donker aankwam. Ik werd voorgesteld aan enkele potentiele hotelkamers. In de ene kamer liepen de bedbugs letterlijk over het bed, in de andere kamer werd ik zeer enthousiast begroet door een verzameling mieren en in weer een andere kamer werd ik letterlijk weggeblazen door de onwijs muffe geur. Ongelofelijk hoe een kamer van twee bij twee meter zo veel stank kan produceren. Dat is alleen al een prestatie op zich. Na welgeteld een uur lang zoeken besloot ik tegen mijn gewoonte in voor de duurste optie te kiezen. Deze kamer zag er aardig schoon uit, hoogstens drie verschillende diersoorten als kamergenoten en de lucht was enigzins dragelijk. Ik besloot de kamer te nemen. Ik zou er een gratis ontbijt bij krijgen en dat was dan maar hetgene wat mij over de streep moest halen. Och jonge wat had ik een zin in een heerlijke douche na al dat gezoek en een hele vliegreis. Heerlijk even al dat zweet van mijn oververmoeide lichaam afspoelen. Met volle moed draaide ik de doucheknop open.....
Geloof me, er bestaan niet genoeg woorden om de geur van dit water te omschrijven. Zou je het slootwater kunnen noemen? Nee dat is een understatement. Het was de lucht van rotte eieren die minstens al drie jaarwisselingen hadden meegemaakt. Bah bah bah! De hele nacht werd ik wakker van de geur die van mijn huid kwam. Ik dacht bij mijzelf: Caas welkom in Jakarta! De volgende dag heb ik dan ook zo snel mogelijk de bus genomen en heb ik Jakarta achter mij gelaten.

'It's all about the money, money, money'
Het bovenstaande kopje komt regelrecht uit het welbekende liedje 'Price Tag' van Jessie J. Waarom deze zin? Omdat mijn tweede dag op Java me er heel hard aan deed denken.
Zoals ik al zei nam ik de bus vanuit Jakarta. Ik besloot om het zuiden op te zoeken om te gaan surfen.
Tijdens mijn reis naar het zuiden werd ik door iedereen heel vriendelijk geholpen. De mensen vonden het leuk om een westerling te helpen en brachten me stuk voor stuk naar de juiste bussen. 'Jeetje wat aardig van die mensen' bedacht ik me. Hetgene wat me pas echt deed verbazen was het verzoek van een aardig Javaans gezinnetje om bij hen te overnachten, omdat het wel erg laat zou zijn wanneer we op de plek van bestemming zouden aankomen. 'Wauw dat is pas echt aardig' dacht ik toen. Met plezier nam ik het aanbod aan en diezelfde avond belandde ik in een van de kamers van het relatief grote huis van de mensen waar ik de afgelopen uren mee in de bus had gezeten. Ik kreeg wat te drinken, in de ochtend een ontbijt en ze waren erg aardig tegen me. Ze zouden me vervolgens ook nog eens naar het strand brengen om daar een kamer te vinden. 'Wat een onwijs lieve mensen' was mijn conclusie. Helaas, die conclusie had ik iets te vroeg getrokken. Op het moment dat we in de auto zaten stopten we bij een tankstation. 'Exucse me Casimir, we have to get gasoline, can you give me the money please?!' werd er vriendelijk doch dringend aan me gevraagd. Wat krijgen we nou? Natuurlijk was ik van plan wat geld te geven voor de overnachting, maar een hele tank? En waarom vragen ze er zelf om? Beetje jammer, dacht ik, maar ik besloot niet moeilijk te doen en het geld te geven. Helaas was het verhaal hiermee nog niet afgelopen. Op het moment dat we op het strand zaten begon oma te roepen dat ze honger had. Ik zei vervolgens dat ze wat moest gaan eten als ze zo'n hanger had. 'Ga je mee lunchen?' werd er aan me gevraagd. Ik had niet echt honger maar ach waarom niet. Nu mag je raden wat ik een uur later onder mijn snuffert geschoven kreeg, precies: de hele rekening. De hele familie had zitten eten (bij elkaar 7 personen) en je kan je voorstellen dat dat geen zuinige rekening was. Ik dacht eerst dat ze een grap maakten. Het erge is nog dat ze het doodgewoon leken te vinden. 'Gadverdamme' dacht ik. 'Bah bah bah wat een trieste gelikte mensen zijn dit'. Eerst heel aardig je in huis halen en dan al je geld willen hebben. Het maakte me van binnen onwijs kwaad, maar heel kalm zei ik: 'Ofcourse I'm not going to pay for everybody so I pay my own share'. Geirriteerd gooide ze wat geld op tafel en vijf minuten later waren ze weg. Ik zat even later op het strand en bedacht me dat zo'n manier van omgang zo zonde is. In eerste instantie stonden deze mensen erg hoog bij mij in het vaandel, want mensen die elkaar helpen zijn mensen met het hart op de juiste plaats. Echter, deze mensen wisten het voor elkaar te krijgen om binnen 1 minuut van een hoog vaandel naar beneden te storten in een diepe sloot. Dat is namelijk waar ik ze vervolgens had staan. Voor sommige mensen geldt het inderdaad echt: 'it's all about the money'. Je kan je misschien wel voorstellen dat zoiets je humor compleet verpest, maar gelukkig was dat de ochtend voordat ik begon met het surfen in Batu Karas en heb ik er vervolgens niet meer aan gedacht.

Reizen met de bus op Java
Mijn grote vriendin Jojo had mij van te voren al gezegd: 'Caas neem de trein in plaats van de bus, want de busreizen op Java zijn niet al te best'. Had ik nou maar naar haar geluisterd. Daarentegen luisterde ik naar de locals van Batu Karas en pakte ik de lokale bus.
Stel je dit voor.
Je komt de bus binnen lopen en een vrouw van een jaar of zeventig wenkt met haar armen en het is blijkbaar de bedoeling dat ik naast haar kom zitten. Dat deed ik uiteraard met plezier. De vrouw kon geen Engels. Nou is dat geen probleem. Je moet je alleen voorstellen dat je tien uur lang naast een vrouw zit die Indonesisch tegen je praat en niet begrijpt dat jij geen een woord verstaat van wat ze allemaal tegen je zegt. Urenlang bleef ze vragen stellen en als ik het dan niet begreep werd het volume van de vraag nog maar even opgeschroefd. Ze zal het allemaal aardig bedoeld hebben, maar ik gok dat mijn huidige oorontsteking wel eens wat te maken kan hebben met deze busreis. Nu komt het meest hilarische van de reis. De vrouw, volgens de anderen in de bus had ze niet alles meer op een rijtje, hield van muziek. Kindermuziek. Muziek dat schaterde uit haar Nokia 310.De vrouw was zo gek op het schrale kattengejank dat ze had besloten om haar wekker zo in te stellen dat de hele bus er elk kwartier opnieuw van kon genieten. Tien uur lang in een bus naast een vrouw die elk kwartier haar favoriete kinderliedje afspeelde. De volumeknop was uiteraard op zijn maximum ingesteld. Terwijl ik daar zo zat, bedacht ik me hoe ik de muziek in mijn blog kon omschrijven. Was het te vergelijken met 'Kinderen Voor Kinderen'? Nee een combinatie van 'Kinderen Voor Kinderen', Jannes en Patricia Paay. Dat moest het zijn. En dat tien uur lang. Man man man wat was ik blij toen deze dame de bus verliet. Een duidelijke zucht van verlichting die door de bus heen ging, maakte mij duidelijk dat ik niet de enige was die minder kon genieten van het prachtige nummer. Een uur later kon ik eigenlijk alleen nog maar lagen als ik aan die vrouw terugdacht die daar ontzettend blij naar haar muziek luisterde en mij continu vragen in het Indonesisch bleef stellen. Weer een hilarische dag!

6 april
6 april is een van de weinige dagen die ik snel wil vergeten. Ik had tot dusver geen problemen gehad met mijn motor. Ik vertrok die ochtend met een lach op mijn gezicht op weg naar het volgende dorp. Ik dacht terug aan de leuke verjaardag die ik twee dagen daarvoor had gehad en de grote groep die mijn strandzoektocht had opgeleverd. 'Zin in een verjaardagsfeestje vanavond?' werkt goed op het strand van Vietnam en het leverde een leuke verjaardag op.
Ik was nog geen 5 minuten onderweg of bam mijn hele motor dwarrelde heen en weer. Ik ging zo snel mogelijk naar de kant. Ja hoor een klapband. Gelukkig zag ik dichtbij iets wat leek op een reparateur. Dit bleek achteraf een automonteur te zijn en die blies mijn hele band op. Vijfhonderd meter lopen met een opgeblazen band bleek achteraf niet goed te zijn voor mijn wiel. De reparateur (dit keer wel gespecialiseerd in motoren) verving mijn binnenband en ik haalde opgelucht adem. Ik kon weer ongemoeid verder rijden, dacht ik. Al op de eerste paar meters merkte ik dat er iets mis wat met mijn achterwiel. Ik stopte bij de eerste de beste volgende reparateur. Hij keek me schaapachtig aan, zoals heel veel Vietnameze mensen vaak doen, en kwam tot de conclusie dat hij niet wist wat ik bedoelde. De tweede en derde reparateur begrepen ook niet water aan de hand was met mijn motor. Ongelofelijk. Er zijn veel mensen die kunnen beamen dat ik alles behalve technisch ben. Een spijker in de muur slaan is het maximum, zeg maar. Nu is het toch vreemd dat ik, mister a-technisch, gelijk zie wat er met de motor aan de hand is en vier verschillende reparateurs niet. De vierde haalde namelijk mijn hele achterwiel uit elkaar, schroefde er wat aan en uiteindelijk was er nog steeds niks veranderd. Dat wiel moest gewoon vervangen worden. Echter niemand begreep het. Dat betekende dat ik de laatste twee dagen op mijn motor met een zwiepend achterwiel heb gereden. Dat was helaas niet het enige die dag. Ik reed over de weg en werd door twee politieagenten naar de kant gehaald. 'Motordriverpapers!' kwam er uit de mond van een zuurpruimerige politieagent. De jongen die mij de motor verkocht zei zelf nooit last te hebben gehad van politieagenten die hem om een motorrijbewijs vroegen. Alle mensen die ik had gesproken hadden het nog nooit meegemaakt. Toch hoorde ik het goed: 'motordriverpapers!'. Van binnen werd ik gillend gek want ik zag me zelf al of heel veel geld neertellen of met mn witte billen in de bak belanden. Gelukkig had ik enkele dagen daarvoor gesproken met een local. Een aardige jongen genaamd Thang. Ik vroeg hem toevallig wat ik moest doen als ze mij om een motorrijbewijs vroegen. 'Doe gewoon alsof je oliedom bent en niet begrijpt wat ze bedoelen, dan kunnen ze je namelijk niks maken', was het advies dat hij me gaf.
Normaal gesproken zou ik de agent mijn internationale rijbewijs hebben getoond. Echter, ik dacht gelijk terug aan de woorden van Thang. Het enige wat ik antwoorde op de vraag van de agent was: 'huuuuh?' De agent werd geirriteerder. Hij herhaalde zijn vraag nogmaals. 'You have to speak English' zei ik. Ik deed net alsof zijn vraag geen Engels was en ik het daarom niet begreep. De man werd steeds bozer, maar hij kon me niks maken omdat hij niet kon weten dat ik geen motorrebewijs had. Op een gegeven moment deed ik alsof hij mijn motorpapieren bedoelde en vervolgens gaf ik die. 'Noooo your motordriverpaper!!!' zei hij vervolgens. 'Huuuuuuuuh???' antwoordde ik. Met alle geluk van de wereld smeet hij mij de motorpapieren terug en zei dat ik zo snel mogelijk moest doorrijden. Meeeeeen wat was ik blij dat ik met die Thang had gesproken. Als ik namelijk had aangetoond dat ik geen geldig rijbewijs had, was ik in grote problemen geraakt. Zo zie je maar weer hoe belangrijk het is dat je veel praat met iedereen en vooral veel vraagt. Met het zweet tussen mijn billetjes vervolgde ik mijn weg, op naar het zuiden van Vietnam!


Nu en verder
Zoals ik al zei ben ik op dit moment in de op eennagrootste stad van Java, Jogjakarta. Vandaag heb ik een bezoekje gedaan aan Borobodur, de wereldberoemde Indonesische tempel. Ja leuk dingetje die tempel. Het grappige was dat ik een hele school Javaanse kinderen tegenkwam. Deze kinderen leken niet voor de tempel gekomen te zijn, maar voor Casimir uit Nederland. Ze vroegen me tientallen keren voor een foto, namen interviews met me op keken de hele middag naar me en fluisterde over me. Even voelde ik wat BN'ers elke dag voelen. Jeetje wat is dat raar. Midden in de belangstelling staan omdat je lang bent, blond en omdat je ook nog eens een net iets te grote zonnebril op heb en een wit petje achterstevoren om te voorkomen dat je dunbevolkte kruintje niet verbrandt.
Morgenochtend vertrek ik met, jawel een bus, naar Bromo om daar een van de 's werelds mooiste zonsopngangen te gaan bekijken. Vervolgens vlieg ik dinsdagnacht naar Bali. Daar ga ik voornamelijk surfen en hopelijk red ik het ook nog om naar Lombok te gaan. Ook dat schijnt erg mooi te zijn! Half mei vlieg ik naar Maleisie en in het begin van juni verschijnt deze jongen weer in Nederland.

Nu is het aan mij om de laatste 1,5 maand nog even volop te gaan genieten van de mooie stranden, de grotendeels lieve mensen, de steeds betere band met mijn surfboards, de palmbomen en de nooit tot een einde komende avonden!

Heel veel liefs vanuit Java,
Dikke kus en een dansje,
Casimir