Een hoofdstuk om trots op te zijn!

We leven ongeveer vier jaar terug in de tijd wanneer ik met mijn moeder op het strand zit. We bevinden ons op een groot wit kleed op het heerlijk rustgevende strand van De Slufter in het noordwesten van Texel. We hebben het over onze favoriete natuuromgeving. 'Ik ben weg van mooie velden waar je heerlijk doorheen kan slenteren' zegt mijn er nog altijd onwijs goed uitziende moeder op dat moment. 'Mijn favoriete plek is toch wel de zee en het strand en meertjes! Als er maar water in de buurt is!' antwoord ik. 'Je hield als kind al enorm van water, als het zonnig was riep je STRAND en als de avond viel wilde je in bad, vult mijn moeder aan. Vervolgens zeggen we niks meer en genieten we beiden van de rustig omslaande golven recht voor ons.
Dit gesprek schoot me te binnen toen ik gisteren de eerste pagina van mijn Lonely Planet las, ik citeer:
'The life-giving force of water has sculpted many of Southeast Asia's stunning landscapes, engaging cultures and collective psyches. It falls from the heavens during the monsoons to impregnate the fields and forests with a bounty found only in the tropics. The air takes its share becoming thick with moisture. The busy concrete cities and the sleepy wooden villages are always built near a water source: be it the sparkling sea where sinewy fisherman cast their nets at sunset or the muddy rivers criss-crossed by old dugouts. Even the staple crop of rice needs to be submerged in water for a portion of its life cycle.
You may wonder what you'll do in this strange region, where water has shaped the landscape and identity. The answer is to swim in the warm seas, sweat in the hot sun, slurp down noodles floating in a salty broth and sip beer kept cool with ice cubes. The recipe for happiness is a simple and elemental one'.
Azie staat symbool voor dat ene onmisbare element, dat element dat mij mijn hele leven al aangetrokken heeft. Ik vroeg me vaak af waarom ik zo bewust had gekozen voor Azie. Het antwoord: de warme zeeen, de prachtige rivieren en inderdaad: de ingevroren blokjes water die mijn bier de afgelopen maanden koud hebben gehouden. Nogmaals: het recept voor geluk zou wel eens elementair kunnen zijn.

Leven op een ansichtkaart
Zoals jullie begrijpen is dit mijn laatste reisverslag. Het einde van een verhalenreeks. Een boek dat dicht gaat, maar altijd opengeslagen kan worden. Mijn verblijf op de Perhentian Islands in het noordoosten van Maleisie stond symbool voor mijn reis.
Twee weken geleden reisde ik met de bus af naar Perhentian. Ik kan wederom met weer een bizar verhaal komen over deze busreis, maar aangezien ik al veel busverhalen heb verteld sla ik deze even over. Morgen ben ik weer in Nederland en ik moet wel nog wat verhalen over hebben natuurlijk. Het duurde even voordat ik een leuk guesthouse gevonden had, maar uiteindelijk vond ik er een. Daar zat ik dan op mijn balkon. Achter mij stond mijn hutje. Typisch zo'n hutje waar je aan denkt als je aan Azie denkt. Voor mij lag een ongelofelijk lichtblauwe zee, omlijnt door hele hoge palmbomen en rustig vooruit kabbelende bootjes. Het strand was wederom parelwit en er hing een rustige sfeer. 'Jeetje het lijkt wel alsof ik op een ansichtkaart sta', bedacht ik me. Je kent dat wel: zo'n kaart met alles er op en er aan: palmboompje hier, wit strandje daar, lichtblauw zeetje ernaast en net iets te weinig toeristen voor zo'n mooie plek. Ik denk dan altijd dat daar aardig wat computertechniek bij komt kijken. Niks is minder waar. Het bestaat echt. Deze plaatjes zijn realiteit. En ik bevond me op zo'n ansichtkaart. Ik was onderdeel van de kaart. Net zoals dat ik in Thailand onderdeel was van zo'n ansichtkaart en in Vietnam en in Indonesie. Het is moeilijk om je op zo'n moment te beseffen dat het echt heel bijzonder is, maar ik gok dat het besef binnen een week mijn hoofd binnen gedruppeld is.

Een indrukwekkend levensverhaal: Adriaan den Boef, 56 jaar.
Het is maandagavond rond etenstijd wanneer ik mij bevind op de hangplek van Adriaan. Adriaan had ik die ochtend leren kennen. Ik was op zoek naar een guesthouse en vanuit mijn linkeroorhoek zag ik een opvallend figuur verschijnen. 1,85 lang, gevalletje bierbuik categorie 1, een kleur huid waar de sterkste zonnebank niet tegen op kan en een zwarte hoed op zijn net iets te dikke gezicht. Met een heel laag, doorgerookt stemgeluid werd mij gevraagd of ik een kamer nodig had. Aan mijn accent kon de man gelijk afleiden dat ik uit Nederland kwam (fijn!) en hij nodigde me uit om diezelfde avond een biertje te komen drinken op zijn hangplek op het strand. Uiteraard leek me dat wel wat en tien uur later zat ik tegenover dezelfde man. 'Cas zal ik je eens een mooi verhaal vertellen?' vroeg hij aan me. Niet wetende dat dit het eerste verhaal zou worden in een hele lange, hilarische verhalenreeks, knikte ik ja en begon hij zijn verhaal. 'Cas weet je, ik woonde jarenlang in Spanje. Ik had geen geld en leefde op straat. Ik kwam aan mijn geld door mensen te vermaken met mijn gitaar. Dat leverde best nog wel wat op ook. Ik kan heel goed gitaarspelen hoor jongen. En ik kan heel goed schaken. Ik ben een echte meester. Bovendien heb ik wat meegemaakt met vrouwen jongen, dat wil je niet weten. Of misschien juist wel.Op een dag had ik een prostituee besteld. Ik had wat geld over, dus waarom niet? Ik had een heel leuk kamertje gereserveerd midden in de stad. Een half uur voordat ik de dame zou ontmoeten nam ik een viagra pil, want ik was al wat op leeftijd en op een gegeven moment ben je niet meer zo makkelijk op te winden. Nu komt het. Moet je luisteren. Ik ging met de dame naar de kamer, maar tot mijn grote schrik was het hotel volgeboekt. Moet je je nagaan, daar stond ik dan met een boner van hier tot Tokio voor een volgeboekt hotel. 'Waaat volgeboekt?? Dat komt niet goed uit!!' riep ik tegen de hoteleigenaar. Ik heb vervolgens de jackpot moeten betalen voor een andere kamer, want ik hield het niet meer. De prostituee was uiteindelijk wel te vreden'.
Ik kende Adriaan pas net en al voordat het eerste half uur verstreken was kwam zijn volgende verhaal. Ik heb me ziek gelachen om die gekke oude Adriaan met zijn rare opmerkingen en zijn meesterlijke verhalen. Het meest hilarische vind ik nog wel dat hij elke keer treurt over het fijt dat hij al jaren zijn eigen geslachtsdeel niet meer heeft kunnen zien. 'Als ik sta te plassen zie ik alleen maar water, mijn grote vriend zit al jaren onder mijn buik verstopt' roept de verhalenverteller tegen iedereen die hij tegenkomt.
Ik heb een week met hem opgetrokken en in deze week heeft hij veel mensen uitgescholden, heeft hij iedere dag wel weer met iemand anders ruzie gemaakt en is hij elke dag ladderzat in zijn bed beland. Adriaan wordt door de meeste mensen waarschijnlijk uitgekotst en weggezet als simpelweg weer een alcoholist.
Ik houd er niet van om zo oppervlakkig naar iemand te kijken. Daarom vroeg ik hem waarom hij elke dag minimaal zes halve liters 14% bier wegdrinkt. We bevonden ons op dat moment op het strand. Ik stelde de vraag en gelijk veranderde de grappige Adriaan in een serieuze man die een hele grote rugzak met zich meedraagt. Een ruzak uit het verleden.
Adriaan is opgegroeid in een gereformeerd gezin, was de enige opstandige en is op zijn tiende levensjaar in een kindertehuis geplaatst. Is daar mishandeld, verkracht en door zijn familie werd hij uitgekotst. Zij konden niks met een opstandige jongen, hij bidde niet voor God, dus was hij een zondeling, een nietsnut. En zo ga je je dan ook voelen: een nietsnut. Adriaan begon met stelen, prostiuees bestellen, winkels beroven en heeft zijn verdere leven op straat geleefd. Van tehuis naar tehuis werd hij gesleept en van land naar land is hij afgereisd. Hij zit nog altijd vol haat en verdriet over zijn verleden. Hij siddert als hij het over zijn broers heeft.
Ik zit aan een stuk door te luisteren naar een man die door een hel is gegaan en zijn verdriet op dit moment aan het wegdrinken is in Maleisie. 90% van de mensen zullen hem zien als een simpele alcoholist, ik zie hem als een persoon met een zware rugzak. Een man die het hart op de juiste plek heeft, maar die pech heeft gehad in zijn jeugd. Luisterend naar zijn verhalen besefde ik me dat ik in de toekomst erg graag een documentaire over hem zou willen maken. Ik vertelde hem dat en hij werd er razend enthousiast van. 'Jou vertrouw ik dat toe jongen' zei die vervolgens tegen me.
Wie weet. Wie weet zien jullie binnen tien jaar een documentaire op de publieke omroep die gaat over een eenzame man, 10.000 kilometer verwijderd van zijn vaderland, verhalen vertellend over zijn nare, maar bovenal enorm hilarische verleden.
Eergisteren gaf ik Adriaan een stevige knuffel en gooide ik al het bier weg dat in zijn koelkast stond. Voor mij zou hij proberen te stoppen met drinken. Uiteraard weet ik dat het hem dat nooit gaat lukken, maar het is het proberen waard. 'Bewijs je broers dat jij meer bent dan een nietsnut Aad' gaf ik hem nog mee. 'Dankjewel jongen, die documentaire die komt er he?' 'Ik ga mijn best doen opa' was het laatste dat ik tegen hem zei. Vervolgens ging de deur dicht en had ik weer een heel bijzonder persoon leren kennen. Wat een reis wel allemaal niet kan brengen. Ongelofelijk.

Mijn reis door Azie
Wat kan ik godsnaam zeggen als me straks wordt gevraagd hoe mijn reis was? 'Heel leuk' antwoord ik waarschijnlijk. Ik weet nu al dat dat antwoord niet bevredigend gevonden zal worden. Wat kan je zeggen over een reis van meer dan vier maanden waarin je zo ongelofelijk veel dingen hebt meegemaakt?
Ik heb de meest bizarre verhalen gehoord, de meest toffe mensen leren kennen en de gekste dingen meegemaakt. Ik heb in Laos een man (bijna) dood zien gaan. Ik heb met mijn vriend Stefan een ballonvaart gedaan. Ik heb met mensen van over de hele wereld de gekste feestjes meegemaakt. Ik heb heerlijk gevoetbald op het strand bij zonsondergang, heb meer dan vijftig potjes geschaakt tegen waarschijnlijk alle continenten en heb mij meerdere keren niet kunnen omdraaien in mijn bed doordat ik weer te lang onder de bloedhete zon had liggen chillen.
Ik ben in het bezit geweest van mijn eigen motor en heb heel Vietnam doorgecrosst op dat ding. Wat een ervaring was dat. Ik ben geconfronteerd met het gruwelijke verleden van Cambodja en heb mijn ogen zitten uitkijken van alle Chinezen op Angkor Wat. Ik ben in contact gekomen met kinderen die nog nooit een westerling hadden gezien. Kinderen die niks hebben en toch gelukkig zijn. Ik ben door honderden mensen geholpen en waarschijnlijk ook door honderden opgelicht. Maar daar leer je van. Ik heb leren surfen. Ik heb kunnen proeven van zes verschillende keukens en ik heb mij kunnen verdiepen in alle culturen en geloven in Azie. De ene persoon loopt met een geschilderde vlek op zijn voorhoofd, de ander scheert zichzelf kaal en hult zich in een oranje laken en weer een ander scheert zijn snor, laat daarentegen wel zijn baard staan en koopt een zwart hoeslaken, prikt er een klein gaatje in en stopt vervolgens zijn bloedeigen vrouw in het laken onder het motto: 'schat ik heb nieuwe kleren voor je gekocht'. Toch respecteer ik iedereen zoals hij is, al heb ik bij sommige mensen toch wel echt hele grote vraagtekens.
Vaak heb ik mij kapot geergerd. Nee niet kapot, werkelijk waar dood geergerd aan de intelligentie van de gemiddelde Aziaat. Ik vroeg me wel eens af waarom er zoveel landen zijn die zo ver achterlopen. Nu heb ik het antwoord gekregen: pure dommigheid. Natuurlijk kan je daar niks aan doen als je geen school volgt en wat ben ik dan blij met mijn jeugd, waarin ik naar school ben gegaan, vriendjes heb kunnen maken, naar weer een school gegaan en weer een. Dat is ook gewoon geluk hebben. Dus ik en de meeste die dit lezen mogen in de handjes knijpen. Niet iedereen krijgt zoveel kansen. Dat besef ik mij na deze reis maar al te goed.
En jeetje, wat bestaan er een lieve mensen op deze aardbol. Ik herinner me een man en vrouw in Vietnam. Ik parkeerde mijn motor voor hun winkeltje en ging aan een tafel zitten. Ik maakte vervolgens het eetgebaar en tien minuten later was mijn tafeltje gevuld met alles wat ik mij maar kon wensen. Rijst, soep, vis, biefstuk, sambal, noem het maar op. Het stel keek me met een lieve blik aan en vulde elke keer mijn bord weer bij. Ik vroeg uiteindelijk om de rekening en omdat ze me een lieve jongen vonden hadden ze nauwelijks iets gerekend. Dan ben je zo arm en vraag je ook nog eens geen geld voor al het eten wat je zojuist geserveerd hebt. Dan heb je een heel goed hart. Uiteraard accepteerde ik dat niet en heb ik ze een leuk bedragje gegeven.
Ook de mensen in Indonesie zijn schatjes van mensen. Ik herinner me een man die een kwartier met me meegereisd is om mij de weg te laten zien. Hij moest eigenlijk de geheel andere kant op. Een andere man wachtte een half uur op een bus om de buschauffeur te vertellen waar ik heen wilde en in Java werd ik twee dagen helemaal volgepropt door de familie van Jojo.
Vier maanden reizen levert een ervaring op die je nooit meer vergeet. Een ervaring waar je altijd wat aan zal hebben en iets waar je altijd aan kan terugdenken.

Als een film met een lange aftiteling
Ik zie iemands leven als een boek met verschillende hoofdstukken. Het hoofdstuk over je basisschool, het hoofdstuk over je middelbare school, het hoofdstuk over je eerste jaren uitgaan en alles wat daar bij komt kijken. Deze reis is een mooi hoofdstuk dat nu ten einde komt. Een hoofdstuk waar ik veel aan zal hebben en een hoofdstuk waar ik altijd aan kan terugdenken.
De afgelopen vier maanden voelde voor mij als een film. Ken je dat gevoel? Dat je in een bioscoop zit en dat je helemaal in de film zit. Je hebt geen besef van alles wat er buiten de bioscoop speelt en je houdt je enkel en alleen bezig met het scherm dat voor je hangt. Dan herken je vast ook wel dat gevoel wat ik altijd heb als de film bijna afgelopen is. Ik word dan altijd even wakker, realiseer me waar ik ben, maar wil snel weer terug naar het filmverhaal omdat ik mij daar goed voelde. Uiteindelijk is de film afgelopen en wordt het beeld vervangen door de aftiteling. Als ik een film goed vond staar ik de eerste twee minuten nog naar de aftiteling. Als ik hem niet goed vond sta ik op en loop ik de zaal uit. Deze film, mijn reis, is bijna afgelopen en de aftiteling komt bijna in zicht. Ik weet nu al dat ik nog heel lang zal staren naar de aftiteling, of te wel de foto's en de verhalen die er van overgebleven zijn. Maar het langste zal ik staren naar de herinneringen, de herinneringen die ik heb van deze reis, de herinneringen die ik nooit meer kwijt zal raken. Foto's kan je verliezen, blogs kunnen verwijderd worden, maar de herinnering van deze reis zal ik nooit verliezen. Een reis die een mooi nieuwe hoofdstuk vormde in mijn levensboek, een reis die aanvoelde als een film waarvan ik nog heel lang na zal genieten.

Bedankt voor het lezen van al mijn verhalen en tot in Nederland!

Dikke kus,
Casimir.